lijn één

Een gedachte. Een aanleiding. Een paar weken geleden. Twee mensen, een vrouw en een man spelen een rol. Beide hebben ze moeite met uitbundigheid. Ik ben één van die twee, dat zal je niet verbazen. Het raakte me omdat ik dat bij haar nooit zo had gezien. We spraken er trouwens niet met elkaar over en ik weet ook niet of we het allebei van de ander door hadden.

Uitbundigheid is iets, daar raak ik steeds meer van overtuigd, dat je niet kunt aanleren. Het is je ofwel met de paplepel ingegoten, of het is zoals het is, een minder vertrouwd fenomeen. Al is het gras bij de buren altijd minstens zo groen, ook met een licht gebrekkige uitbundigheid is prima te leven. Daar gaat het me ook niet om, maar in ieder geval snap je nu hoe het begrip in mijn hoofd is terechtgekomen...

lijn twee

Een gebeurtenis. Afgelopen week was ik voor een bespreking 's-ochtends in Almere (foei... wat een lelijke binnenstad) en 's-avonds had ik een eetafspraak in Nijmegen. Met de trein van het een naar het ander kom je dan door Utrecht, waar ik een tussenstop heb gemaakt en naar de Oude Hortus ben gelopen.

De oude universiteitstuin bevat een groot aantal bijzondere bomen en planten, maar ook, en daar was ik voor gekomen, een grote kas. Ik hou van kassen, van het licht, de warmte, het  vocht, de halfwazige buitenwereld en de beslotenheid. In deze kas staan grote waterbassins, waar enorme waterleliebladen in liggen. Bladen van ruim een meter doorsnee. Tenminste... Gewoonlijk liggen die daar. Op mijn dag was het bassin alleen gevuld met water.

 

één : december

Uitbundigheid en feesten gaan goed samen; daar is december een prima maand voor. Hoewel de Sinterklaasviering een snel uitstervende gebeurtenis lijkt te zijn en nu al in aandacht en enthousiasme overvleugeld lijkt te worden door de viering van het meer zelf-gerichte Black Friday, valt er toch nog wel het nodige te beleven.

In kleine kring wordt de komst van de goedheiligman en zijn zwarte Pieten nog ouderwets gevierd. Wij doen dat met onze niet-eigen kleinkinderen, hun ouders en een bult (jong) volwassenen die het geloof al behoorlijk kwijt zijn, maar het feestelijk gevoel hebben gehouden. Ik ga niet politiek correct doen over de al-dan-niet kleur die de Pieten moeten hebben of de bedenkelijkheid van een katholieke geestelijke in verband met een kinderfeest. Wij steken de open haard aan, zingen, lezen onze gedichten voor, pakken uit en vieren mét elkaar ! Uitbundig...

twee : reflecties

Na de lichte tegenvaller van de ontbrekende topattractie in de vorm van de reuzen-waterlelies in de kas van de Hortus ben ik naar buiten gegaan en heb een ronde door de tuin gemaakt. Centraal in die tuin ligt een vijver en hoezeer ik me ook verzet, ik kan het dan toch niet laten om een vijver-reflectiefoto te maken. Zo simpel en toch blijft het leuk om te doen... Net alsof je van onderaf naar de wereld kijkt.

 

 

één en twee : rakende lijnen

Na nog wat obligate fotografie van dingen die vooral simpelweg mooi waren, maar niet boeiend, ben ik de kas weer ingegaan. Langs een andere ingang natuurlijk, want nooit twee keer dezelfde route tijdens een ontdekkingstocht. Daar kwam ik nog iets bijzonders tegen dat ik voor een volgend bericht bewaar. Een ander bassin dan het waterlelie-bad  was gevuld met ogenschijnlijk onbeweeglijk water. Tijd voor nog meer uitprobeersels met reflecties vreesde ik.

Toen ik om het bassin heen liep begon het water te bewegen. Er bleken tientallen goudvissen in rond te zwemmen. Staand aan de overkant tikte ik op de rand. Kennelijk was dat het signaal voor de viering van het voedselfeest, want alle vissen kwamen naar me toe, zo krachtig als mogelijk de gestroomlijnde lijfjes met hun vinnen vooruit stuwend. De onrustige reflecties van het water, de beeltenis van de onderliggende visjes en de gretigheid om er bij te zijn, om mee te feesten. Opeens had ik het woord uitbundig weer in het hoofd. Uitbundig water...