Vaak, misschien tegen beter weten in, zie ik mezelf als iemand die graag een ander zijn/haar succes gunt. Als iemand die vol overgave kan genieten van fotografisch werk van anderen. Gisteren merkte ik dat ik soms ook een heel zure kant in me heb...

De aanleiding : ik was even kort, samen met mijn moeder, bij het Drents Museum, waar we gingen kijken naar werk van Saskia Boelsums. Saskia maakt landschappen op vierkant formaat, sommige heftig bewerkt, andere nauwelijks. Tot op zekere hoogte, ook qua beeld, niet eens zo heel ver van mijn fotografische belevingswereld af.

verzuring

De inspiratie voor het vierkante formaat wordt in de begeleidende tekst bij binnenkomst aan Instagram toegeschreven. Eigenlijk begon het daar al mis te gaan.

Ik zal je niet alle zure gedachten voorleggen, maar halverwege mijn rondgang schoot de verzuring als een angstig gravend konijn in me binnen. Ik kreeg opeens het gevoel dat ik aan het kijken was naar de overtreffende trap van Els Bax.

 

copyright Els Bax (duidelijk...)

 

copyright : Saskia Boelsums

 

Je zou Els Bax kunnen kennen van de weerfoto's van RTL-4, meestal vanaf het strand van Noordwijk. En nee, met Els Bax is niks mis, zij maakt ook vaak mooie beelden, maar door die associatie merkte ik dat ik iets miste bij Saskia; een betekenislaag. Mooi alleen is mij niet genoeg ! Vanaf dat moment van associatie en herkenning ging het qua zuurgraad snel bergafwaarts...

zurig

Ik vond de expositie weinig samenhangend; er hing zowel heel plat werk (zoals bovenstaand) als mysterieuzer werk. Er ontbrak een ritme. Los zand. Een beetje zoals Instagram foto's naast elkaar; vierkant knippen, effectje er over en klaar. En dat was het tweede dat me irriteerde. De sfeer in de meer mysterieuze foto's werd voor een aanzienlijk deel door (heftige) bewerkingen veroorzaakt die het gebrek aan een betekenislaag zowel maskeerden als tegelijkertijd opdrongen.

Gaat het dan alleen om die toevallige pracht van de natuur die je zou willen vastleggen op de manier die je toen hebt ervaren. Of ontgaat me iets ? Door mijn eigen zuurheid zag ik op het laatst zelfs in de meest indrukwekkende beelden niet veel meer dan een (overbewerkte) romantische fixering van een esthetisch verantwoord en correct gekozen moment van werkelijkheid. De bijsmaak van boven de bank in nieuwbouw-woningen en van Instagram-filtertjes versterkte het zuur. Meer een persoonlijke hang-up, dat weet ik ook wel...

zuur

Van verzuring komt zuurheid... Tijd om te relativeren. Met mijn zuurheid doe ik Saskia en haar werk geen recht en kom ik zelf ook niet verder. Voor wat betreft de relativiteit; zij hangt wel mooi in een museum, sterker nog, ze heeft al zo'n 100 exposities en projecten achter haar naam staan, heeft de eretitel kunstenaar van 2020 en er wordt voor een werk van haar (100x100) ruim 5000 euro neergelegd. Ze heeft wel iets bereikt. Ik niet, althans fotografisch gezien.

Ja, ik denk zeker dat ik ook wel iets verder in die richting van succes zou willen zitten als het gaat over mijn fotografie. Succes, exposities en aandacht (daar hou ik erg van). Ik moet dus concluderen dat jaloezie als onderlaag van mijn zuurheid zomaar een rol zou kunnen spelen. Gelukkig heb ik er ook nog nooit moeite voor gedaan om echt naar buiten te treden op dat gebied. Een laffe redenering, maar het maakt het gebrek aan succes nog draaglijk.

was ik ook maar

Veel werk van Saskia heeft een romantische inslag. Ruim 10 jaar geleden maakte ik ook romantischer werk dan tegenwoordig. Ik stond voor dag en dauw op (nu ook nog wel, maar minder) om de zonsopgang op een plek die me daarvoor perfect leek, af te wachten. Een beetje zoals Saskia tewerk gaat.

 

 

Was ik daar maar in door gegaan; dan had ik misschien ook wel succes gehad, denk ik nu. Of beter was ik sowieso onvoorwaardelijk het kunstenaarschap in gedoken; dat had me misschien ook nog een beter mens gemaakt... Of misschien was ik dan wel eenzaam en volledig versomberd aan lager wal geraakt.

De dingen lopen nou eenmaal zoals ze lopen; er is geen weg terug. Geen mogelijkheid om iets over te doen. Je kunt alleen verder. En de tijd begint te dringen. Drie keer stampen en weer door...

en nu

De levensles die ik zomaar gratis (want met museumkaart) kreeg : ik moet gewoon maar leren leven met mezelf. Blij zijn met mijn eigen successen en aandacht op welk terrein dan ook. Blij zijn met alle mensen om me heen. Met de mogelijkheden en de vrijheden die ik heb. Niet kijken naar wat er gebeurd zou zijn als...

Goed om even tegen mijn eigen verzuurde reflectie aan te lopen. Saskia, dankjewel !

zaterdag

Deze zaterdag heb ik open atelier. Ik laat zien waar ik mee bezig ben. Misschien eindelijk een voorbereiding voor mijn coming out als fotograaf. Met steeds meer focus doe ik één stap tegelijk. Maar wel mijn stap in een richting die ik zelf kies, niet een tegen-stap als reactie op een ander. Zaterdag zie je wat ik samen met mijn alter ego Kata Olstrom van plan ben.

Kata (en ik) moeten nodig ook op weg naar exposities, publiciteit, etc. Daar moet ik me voor gaan geven; kwetsbaar opstellen. Dat brengt het risico van een groter en zichtbaarder falen met zich mee. Bah, zonder risico kom je nergens...

Over haar (mijn) werk heb ik steeds minder twijfel. Morgenmiddag heb ik daarom open atelier met Kata. Die zou een landschap trouwens heel anders zien. Zoiets als dit; verontrustender. Zeker op groot formaat...

 

 

verder lezen

Voor de website van Saskia Boelsums, klik hier
Voor de website van Els Bax, klik hier
Voor de website van Kata Olstrom, klik hier