Echt fijn dat je er weer bent. Vandaag doen we voorlopig het laatste bericht in een rijtje dat op de actualiteit inhaakt. De verleiding is, zo blijkt, groot om over recente gebeurtenissen te schrijven. De corona-crisis is daar een voorbeeld van, en natuurlijk had ik die niet voorbij kunnen en mogen laten gaan. Geen spijt dus. Zelden spijt gelukkig. Heel soms wel...

Even over die actualiteit. Die is vaak hinderlijk opdringerig; daar haakt nou net van alles aan vast dat om aandacht schreeuwt; een paar dagen geleden bijvoorbeeld, in het kielzog van het virus, burgemeester Halsema die de Dam, helemaal tegengesteld aan hoe ik je die laatst liet zien, (te) vol had laten lopen met demonstranten. En dan daarna rollebollend over straat gaat met de minister van Justitie.

niets-nieuws

Over zo'n nieuwsgebeurtenis zou ik zomaar een, al dan niet gefundeerde, mening kunnen hebben en hupsakee, voor je het weet is er weer een SPAGHETTI bericht. Nee, even los van dat ik nooit zomaar één mening heb die één kant op gaat, wil ik niet op zo'n manier de waan van de dag achterna rennen. SPAGHETTI is daar niet voor bedoeld en omdat ik dat helemaal zelf mag bepalen doen we dat met zijn allen niet.

Hoe ik de wereld in kijk is sowieso niet op basis van de actualiteit. Ik kijk veel liever met een ondertoon van toeschouwende vervreemding. Ik laat je aan het eind van een bericht graag met onvolledige, onrustig woelende, gedachten achter in plaats van met een mening. Dan heb je zelf ook nog wat te doen. Ik in ieder geval wel na veel van mijn berichten...

non-actueel

Niet op actuele zaken gebaseerd; dan blijft over wat er al in mij zit en al langer ligt te rijpen en te rotten. Onderlagen, wereldbeeld, herinneringen. En ik kan het niet vaak genoeg noemen, souvenirs. Iedereen maakt in zijn leven souvenirs, gewild of ongewild, en ik kan het je aanraden.

Laten we starten met zo'n souvenir. Een losse foto die voor de meesten van jullie niet veel zal betekenen. Bij mij brengt-ie fijne herinneringen en weemoed naar boven. Niet doordat de foto dat zelf aan de kijker meegeeft, maar doordat er voor mij persoonlijk herinneringen aan vast zitten. Het beeld zelf draagt dat niet over, het maakt niet dat ook anderen delen in dat onderliggende gevoel. Het beeld zelf heeft geen intentie; het is een vastlegging; geen sterk beeld.

 

 

nieuws-herinnering

Vandaag dus nog een beetje actualiteit. Twee items, niet noodzakelijk de belangrijkste of wereldschokkende :

SpaceX

Deze week werd een bemande Falcon 9 raket succesvol gelanceerd door SpaceX. Min of meer springend van vreugde zagen we Elon Musk, de eigenaar van het bedrijf (en van Tesla), de geslaagde lift-off vieren. Het is even geleden maar ik kan me nog herinneren dat de maanlander van de Apollo 11 in juli 1969 op de maan landde en er daarmee voor zorgde dat Neil Armstrong als eerste mens op de maan kon staan. Let wel, 1969, dat is ruim 50 jaar geleden en het was ook nog niet eens een enkele reis.

Inmiddels zit er meer techniek in de gemiddelde smartphone dan in alle Apollo's bij elkaar. Ik kon het daarom even niet plaatsen dat we, 50 jaar technische ontwikkeling verder, nu staan te huppelen dat een raket kans ziet om naar een ruimtestation te vliegen.

Solaris

Dit weekend ga ik, met een voortreffelijk team, ons tenthuis opbouwen. De bovenste foto, je had het misschien al geraden, is van één van de washokken op kampeerterrein Stortemelk, waar het allemaal gaat plaatsvinden. Door de corona zullen we deze keer niet in de toiletgebouwen komen, dus het chemisch toilet staat klaar.

Als je op zoek gaat naar verbindingen is er altijd iets... Ons tenthuis heet Solaris, naar een van mijn favoriete films; duidelijk een zon-verbonden naam. Apollo is de Griekse God van de zon, muziek en schone kunsten. Toeval ? Ja, hoor, wij hebben niets met welke God of met de maandlanding van numero 11 te maken, ondanks de kracht van ons opbouwteam, dat gemakkelijk een raket in elkaar zou kunnen zetten.

foto voor deze week

Vorige week had ik deze foto al uitgekozen; in de hoop met een niet al te recent beeld een einde te kunnen maken aan mijn actualiteiten-reeks. Het leek me dat er geen enkele verbinding te vinden zou zijn met gebeurtenissen in het heden. Nu zie ik oude, betrouwbare techniek, zoals in de Apollo. Ik zie een vorm die me wel heel sterk aan de zon doet denken, en ik voel weemoed...

 

 

Die weemoed ben ik blij mee. Dit keer is die er niet door mijn herinneringen bij dat beeld, maar doordat het beeld het zelf oproept. Het gevoel is niet met mij verbonden, maar met het beeld. Als het goed is, kun je me daarin volgen; voel je het ook (een beetje) zelf.

Die niet-verbondenheid van de beeld-betekenis met mij is waar ik naar op zoek ben. Net zoals ik niet-verbondenheid aan de toevallige tijdsbepaling van de actualiteit prettig vind. Het is de eeuwige toeschouwer in mij, die wel verbonden wil zijn, maar zich niet kan overgeven...