Een half jaar geleden had ik een bericht over mijn omslag tijdens de wintersport. Van krampachtige beheersing naar loslaten met bijbehorende risico's. Dat bericht kwam ik een paar weken geleden weer tegen. Teruglezend was het, afhankelijk van de keuze die je maakt tussen ski-verhaal of metafoor voor het leven, een behoorlijk persoonlijk bericht.

Het voelde toen als een vrij heftig gevoelsmatig inzicht dat ik aan mijn onrustig gewoel in de nacht had overgehouden. Een inzicht waarvan ik de impact nog niet kon inschatten, maar dat ik graag wilde delen. Ik merk dat ik er in de tussentijd flink mee bezig ben geweest in het hoofd, maar dat ik er maar heel langzaam mee verder kom. Het was een rare ervaring, om opeens een luikje open te doen waar zoiets achter zit. Natuurlijk had ik dat luikje al wel eerder gezien, maar nog niet zo duidelijk gevoeld.

persoonlijk geploeter

Raar is dat, zo'n trigger die je kunt hebben door zoiets. Na herlezing van mijn ski-verhaal kwam ik ook onderstaand beeld tegen (al mist er een hoekje af). Er wordt veel geploeterd in de wereld. In Turkije met af te leveren goederen (en het regime); ik met mezelf, met bovenstaande bewustwording, met SPAGHETTI en met nog veel meer.

Ploeteren leidt vaak via een langzame weg tot resultaat. Afgelopen weken ben ik gedoken in de oorzaak van de reden van het langzaam gedeelte. Niet overdreven diep en ook ga ik niet iedere week een zelf-analyse doen, maar deze week even iets persoonlijker omdat het me op dit moment weer bezig houdt; SPAGHETTI is natuurlijk in eerste instantie als een blog met fotografische inslag bedoeld....

 

te blij

Tijdens mijn studie aan de fotoacademie was ik, althans zo herinner ik het me, gemakkelijk in de omgang met docenten en medestudenten, maar meedogenloos en  zonder terughoudendheid wanneer het ging om fotografie. We hadden iedere week uitgebreide besprekingen van ingeleverd werk. Ik had vrij stevige meningen over het werk van anderen en ik wilde ook, al vond ik dat zeker niet altijd fijn, dat ze dat bij mij deden. Zonder blauwe plekken kom je niet verder; je leert niets als iedereen het goed vindt wat je doet.

Helaas heb ik als één van mijn verdedigingsmechanismen dat ik me betweterig, kleinerend, misschien wel arrogant kan opstellen, en dat sijpelt er wel eens onbedoeld doorheen. Voor mij soms ongemerkt, voor anderen soms hinderlijk. Slechts één van mijn medestudenten heeft dat tegen me durven zeggen, dat ik wel erg blij was met mezelf. Nu, na zoveel jaar, zie ik dat die licht neerbuigende zelf-blijheid erg irritant moet zijn, zeker wanneer die komt van een risico-mijdend iemand in een comfortabele positie, zoals ik.

stabiel

Dat is een vervelende kant van mijn blijheid met mezelf. Er is natuurlijk ook een andere kant, diezelfde blijheid zorgt voor mijn gevoel van eigenwaarde en veiligheid. Het is een kacheltje, een stevig brandend kacheltje dat ik van binnen met me meedraag. Comfortabel en veilig. Niet dat alles in mijn leven daardoor simpel wordt, maar wel wordt ik positief, vrolijk, veerkrachtig en stabiel van mijn kacheltje.

Een voordeel én een nadeel tegelijk. Mijn interne kacheltje heeft er voor gezorgd dat ik nooit de noodzaak in mijn leven heb gehad om grote risico's te hoeven nemen en ook geen onvoorwaardelijk overgave nodig had om overeind te blijven. Dat is ook de reden waarom ik langzaam tot veranderingen kom; de noodzaak ontbreekt, of zoals dat tegenwoordig heet, de urgentie.

Ik heb al eens over mezelf als toeschouwer in mijn eigen wereld geschreven, maar juist door het kacheltje ben ik een toeschouwer geworden. Risicomijdend, al probeer ik daar van af te komen. Al dat denken en ploeteren leidt maar langzaam tot iets. Dubbel dus, zo'n kacheltje. Zoals alles...

brandstof

Kacheltjes branden trouwens niet zomaar, ook interne kacheltjes hebben brandstof nodig. Daarom ben ik erg blij met alle mensen die ik om me heen heb; samen zorgen jullie voor mijn brandstof. Dat is belangrijk voor me, en ook dat mijn mensen zo verschillend zijn is fijn. Ieder voegt iets toe aan mijn leven en ik probeer dat ook andersom te doen. Samen is belangrijk. En wanneer het soms misschien lijkt alsof ik niemand nodig heb, komt dat gewoon doordat mijn kacheltje nog best een tijdje doorbrandt op mijn eigen stookvoorraad.

fotografisch

Een beetje karige aflevering deze week voor wat betreft de fotografie. Niet alleen door bovenstaande bespiegelingen, maar nog meer doordat ik heel hard bezig ben geweest met de legacy (wat een vreselijk woord) van SPAGHETTI 2018. Daar hoor je binnenkort meer over. Deze week slechts twee beelden. Bovenstaand de ploeterende Turken en onderstaand een beeld van een bos. Alweer bomen, alweer een bos.

 

 

En alweer een metafoor. Bomen die, om een verdediging tegen hun kwetsbaarheid te vormen, samen een onneembare vesting vormen. Schijnbaar ondoordringbaar. In de praktijk is dat best mogelijk, al is het niet altijd heel gemakkelijk en loop je er als bos-bezoeker wel eens een blauwe plek of schrammetje van op. Een stabiele verdedigingsvorm ook; eentje die ook maar heel langzaam verandert. Eén voor allen en allen voor één. Wel samen. Samen uit, samen thuis. Langzaam, maar zeker en veilig...

Lou Reed : ... and something flickered for a minute and then it vanished and was gone