Vorige week was ik niet helemaal tevreden over mijn bericht. Sterker nog, ik had bij nader inzien een voorwoord nodig, vond ik zelf. Van een aantal lezers begreep ik dat ze dat niet gemist zouden hebben, maar zelf beviel het begrip zielig me niet. En zeker niet als beschrijving van mensen die écht iets missen in hun leven, of dat nu door nooit-gehad of later-weggevallen oorzaak kwam.

Ik was al met een slag om de arm begonnen met dat begrip, maar ik kon (en kan) gewoon niets beter bedenken. Wat is iemand met zo'n gemis of verlies dan ? Ja, zelf is hij/zij verdrietig, depressief, somber, ongelukkig, gekwetst en zo voorts en ook zeker opgewekt en vrolijk. Maar dat zegt alleen iets over de toestand-onderdelen waar die persoon zich in bevindt, gezien van binnen uit; niet over het totaal-vakje waar je hem/haar als toeschouwer uit de buitenwereld in plaatst. Bij dieren ligt dat simpeler. Die zijn soms wel gewoon écht zielig. Zonder dat ze dat zelf weten.

Samenloop

Afgelopen zaterdagavond had ik de volgende samenloop van gebeurtenissen. Een boek voor het leesclubje van mijn vrouw was aangekondigd : Ki, van Hans Peter Roel. Ik ga dan meteen even kijken wat dat voor soort boek is. Hans Peter blijkt ook de auteur van  De vierde dimensie (wie zijn geest beheerst, bepaalt zijn toekomst). Ki, de kracht van binnenuit, met een herkenbare commerciële inbedding. Compleet met cursussen en werkboek. Citaat van de Bol.com website : "Onze welvaart heeft jammer genoeg een nogal hoge prijs: veel mensen zijn uit balans en gaan gebukt onder stress, slapeloosheid, een burn-out of depressiviteit. De oplossing zit in jezelf en heet Ki. In Ki werkboek leer je hoe Ki jou kan helpen."

Het schoot me plotseling te binnen dat ik al eens eerder zo'n soort oplossing had gezien; zo'n oplossing die je volledig zelf in de hand kunt hebben. En begrijp me niet verkeerd; ik ben erg voor zelfhulp en ik wil, zonder het gelezen te hebben, geen enkel oordeel over de boeken en inzichten van Hans Peter uitspreken. Wel had ik een herinnering aan de oude wijn die ik hier in nieuwe zakken gepresenteerd lijk te krijgen. Wel een kwartiertje in mijn herinneringen en op internet moeten zoeken, maar daar was de Celestijnse Belofte dan weer. Over de gedachte dat de dingen niet zomaar bij toeval op je pad komen en dat je, door je daar van bewust te worden, daar invloed op kunt hebben. Als roman, met werkboeken en cursussen. De wereld als maakbare uitdaging. Lukt het, dan doe je het goed. Lukt het je niet om gelukkig te worden, dan ben je zelf een sukkel. Over het algemeen een fijn verklaringskader voor mensen die het goed hebben.

Toeval met een betekenis ?

De Celestijnse belofte gaat over toeval met een betekenis. Maar hoe hangt dat samen met afgelopen week, onderliggende gedachten, waarom dit bericht daar over en wat is het überhaupt ? Laten we maar weer Bulgarije beginnen.

Vorige week trof je in mijn bericht en voorwoord ook weer de Bulgaren aan; een terugkerend volk in mijn berichten en ongetwijfeld te zonnig ingeschat. Toch heb ik die optimistische associatie bij Bulgarije en haar inwoners. Zelfs bij de Bulgaarse dieren. En sommige van die dieren fotografeerde ik ook toen ik daar rondliep. Ik had een aantal weken geleden onderstaande foto van een Bulgaars poesje voor mijn blog geselecteerd, maar had er nog geen onderwerp voor gevonden. Ze was wel de inspiratie voor het bericht van vorige week, maar paste er zelf niet in.

 

 

Dat ik dit zielige poesje klaar had staan en ze de aanleiding was voor mijn bericht over zieligheid en het daar los van staande terugvinden van de Celestijnse Belofte is al met al te weinig voor een nieuw SPAGHETTI bericht. Dat werd anders toen ik de zaterdag nadat mijn zieligheids-bericht was geplaatst samen met mijn vrouw een klein en zielig poesje op de parkeerplaats voor de supermarkt aantrof. Dat was wel een verrassende samenloop met mijn blog en aanleiding. En zo'n te-toevallige samenloop is nou net waar het in de Celestijnse Belofte over gaat. Griezelig.

Na het boodschappen was dat zielige poesje trouwens in geen velden of wegen meer te vinden, anders hadden we hem mee naar huis genomen. Gelukkig had ik er wel twee foto'tjes van gemaakt voor de buurt-app. Foto's met een praktisch doel; ook die maak ik ook wel eens. Je ziet het, net zo knullig als iedereen dat doet...

 

Dat ik zo'n zielig poesje aantrof was, met het verleden van het net geplaatste bericht, al iets dat eigenlijk geen toeval kon zijn. En dat ik de Celestijnse Belofte was tegengekomen is ook raar toeval; juist daarin wordt dergelijk toeval met een (mogelijke) betekenis geduid. Maar hoe kun je zien dat toeval geen toeval is en wat is het dan wel ? Het schoot me opeens te binnen : synchroniciteit...  Eerst even wat theorie :

Synchroniciteit

Ik gebruik het woord zelden en toch is het één van mijn (vele) favoriete concepten/begrippen, al lukt het me niet om mijn eigen werkelijkheid er geloofwaardig mee te verklaren. Het is raar dat het zo lang geduurd heeft voordat ik het woord gebruik in mijn blog. Wat is synchroniciteit ? In oorsprong is het een begrip dat de psychiater Jung, leerling van Freud, heeft bedacht. Hij beschreef het ongeveer als volgt (vertaald naar gewone-mensen-taal) : "Een, voor één of meer betrokkenen zinvolle samenloop van een aantal gebeurtenissen, waarbij die samenloop niet aan het toeval kan worden toegeschreven en ook niet aan een oorzakelijk verband".

Synchroniciteit is daarmee een concept dat op elegante wijze het gat vult tussen toevalligheid en oorzakelijk verband als het gaat om gebeurtenissen die (ongeveer) op hetzelfde moment plaatsvinden. Synchroniciteit gaat over die samenlopen waar toeval wel heel erg onwaarschijnlijk is, maar ook geen sprake lijkt te zijn van een oorzaak-gevolg verband. Een paar voorbeelden van dergelijke vormen van toeval met een betekenis : je denkt net aan iemand die je heel lang niet hebt gezien en diegene belt je even later. Je denkt aan een liedje en zet de radio aan, en ja hoor, daar is ie. Of je schrijft naar aanleiding van een foto van een zielig poesje een blog over zieligheid en de dag er na tref je een zielig poesje op de parkeerplaats aan.

Synchroon = goed

Synchroniciteit betekent in de ogen van Jung dat je op het juiste moment op de juiste plek bent. Dat je "in sync" bent met de wereld. Die manier van kijken rust op een holistische blik op de werkelijkheid; de wereld, het universum, bestaat niet uit aparte delen, maar is één geheel, waarin alles met alles samenhangt. En soms zie je die verbindingen dan terug in een meer-dan-toevallige samenloop van gebeurtenissen. En dan vooral wanneer jezelf in een harmonische verbinding met de wereld bent.

Tot zover synchroniciteit voor nu. Er zijn hele boeken over vol geschreven, die ik niet gelezen heb, en er zijn boeken op het concept gebaseerd, die ik dan weer wel gelezen heb, maar waarvan ik ernstig geïrriteerd raakte (zoals de genoemde Celestijnse belofte).

En nog meer (toeval ?)

Een vreemde reeks gebeurtenissen, moeilijk te duiden als toeval en ook nauwelijks als omvallende dominostenen met elkaar in verband te brengen. Ook het volgende is een vreemde samenloop. Ik had na lang zoeken in alle fysieke herinner-dingen die ik in de loop der tijden heb verzameld iets teruggevonden waarover ik binnenkort een bericht schrijf.

Dat teruggevonden 'iets' heeft een uiterlijk zoals onderstaand links afgebeeld. De dag na de terug-vondst sloeg ik een tijdschrift ergens in het midden open en trof daar het beeld onderstaand rechts. Onvergelijkbaar in kwaliteit, dat besef ik, maar een schokkende gelijkenis kan niet ontkend worden. Rechts is het Portret van Berlage, geschilderd door Emo Verkerk en te zien in Boijmans van Beuningen. Over het hoe en wat aan de linkerzijde leg ik binnenkort uit.

Op de goede weg

In de Celestijnse belofte, maar ook in boeken als Synchroniciteit – de innerlijke weg naar leiderschap wordt het vaak als een goed teken gezien wanneer je in aanraking komt met Synchroniciteit. Je bent dan, zoals gezegd, op het juiste moment op de juiste plaats. Doet een beetje denken aan mensen die ik ooit tegenkwam die hun eigen financiële rijkdom verklaarden uit het feit dat ze streng gelovig waren; de Lieve Heer had hen beloond, omdat ze goed bezig waren... Met minderbedeelden hoefden ze niets; die hadden het aan zichzelf te wijten dat de Heer hen niet zo rijkelijk beloond had. Retoriek voor gevorderden dus...

Het poesje is trouwens op het moment van schrijven gelukkig ook op de goede weg. Een paar dagen later dook ze weer op bij de supermarkt. Ze is inmiddels liefdevol opgenomen, bij de dierenarts op bezoek geweest en op een aantal vermiste-dieren sites geplaatst. Tijdens het schrijven ligt ze deels bij mij op schoot, deels naast me, zoals op onderstaande foto. Het is een schatje. Zoals ik me vaker afvraag (zie bijvoorbeeld dit bericht): Waar heb ik dit aan verdiend, maar nu weet ik het. Ik ben gewoon goed bezig. Nu nog uitzoeken met wat precies....