Na mijn zwart-wit bericht van vorige week heb ik van verrassend veel mensen gehoord dat ze het met plezier hadden gelezen. Fijn. Dank ! Voor mijn gevoel heb ik een relatief beperkt aantal (zo'n 35) lezers, maar dat is wel een heel trouwe groep. Niet dat iedereen elke week voor de brievenbus ligt om mijn bericht als eerste te lezen, zoals ik zelf vroeger met de Donald Duck, maar wel met duidelijke interesse.

Deze week wil ik even terug naar mijn foto-uitstap naar Sevilla en bedevaartsoort El Rocio. Over dat laatste ben ik nog zeker niet uitgeschreven. Een tijdje geleden liet ik een foto zien van een kersvers echtpaar dat zich voor het heiligdom in de kerk liet fotograferen. Zij bleef recht in mijn camera kijken en ik voelde me bijna bezwaard dat ze om die reden in haar uiteindelijke huwelijksfotoboek naast de lens zou loeren. Blader anders maar even terug. Het was een aflevering over "hoop".

1. Wanneer je iets wilt vinden...

Ja, voor mijn vaste lezers is het wel bekend. Ik ben zoekende. Geen idee waarnaar, maar er blijft een onrust in me zitten. Die onrust ervaar ik niet als vervelend trouwens; het is ook de onrust die me in beweging houdt en nieuwsgierig en er voor zorgt dat ik nooit op tijd op bed ga en altijd te vroeg wakker ben. Ik heb niet het idee dat die onrust uit een ontevredenheid voortkomt. Misschien is het meer de angst om dingen te missen in het leven; iets dat natuurlijk onvermijdelijk is.

Soms probeer ik die onrust en het daar uit voortvloeiende zoeken een richting te geven. In Sevilla en El Rocio was een van mijn plannen om op zoek te gaan naar hoe geloof werkt. Op mijn eigen beschouwende, waarnemende wijze, dat dan weer wel. Ik verwachtte geen antwoorden, maar wel brokjes. Stukjes van een antwoord, zoals symbolen en afbeeldingen, hoe mensen zich daar mee verhouden en vooral had ik mijn hoop gevestigd op onverwachte openbaringen.

... en het voorspelbare tegenkomt

Geloof is een fenomeen waar ik helemaal niets van snap. Ik heb het daar al een aantal keer over gehad, maar vind wel dat ik op zoek moet blijven naar hoe dat werkt en waarom het toch redelijk breed verspreid is. El Rocio leek me, als bedevaartsoort, de uitgelezen plek daarvoor. En zeg nou zelf, als je onderstaande foto ziet had het zo in het hiernamaals kunnen zijn :

 

 

Dit was 's-ochtends vroeg en de foto is meer een simpele afbeelding dan een verbeelding. Ik had hem best iets meer kunnen bewerken, zodat het esthetisch nog wat aantrekkelijker was geworden en je de balk onder in beeld duidelijker zou zien (daar kom ik nog op). Niet gedaan en ook niet nodig. Het beeld zelf is onvoldoende voor mij om echt vrolijk van te worden; het is inhoudelijk geen spannend beeld en een vrij platte en voorspelbare representatie van het wonder waar ik naar op zoek was. Een beetje alsof je naar de STER-reclame van het katholicisme zit te kijken... Wij van WC-eend...

2. Wanneer je je best maar hard genoeg doet ...

Zo'n simpele afbeelding van een heilige (het zal de Paloma Blanca zijn waar El Rocio als themapark op gebaseerd is) is een te gemakkelijke vondst. Het staat gewoon aan de rand van het grote 'plein' voor de kerk. Hoewel, het is geen plein, want in heel El Rocio zijn alleen maar zandwegen en zandpleinen. Niets is daar bestraat, behalve één paadje langs het water (achtergrond van bovenstaande foto). Overal zijn paardenparkeerplaatsen (de horizontale stammen, zoals boven in de voorgrond). Erg vervreemdend, al dat zand.

Ook erg vervreemdend was mijn aankomst. Ik had verwacht dat het uitgestorven zou zijn, omdat net een paar weken eerder de grote pelgrimstocht was geweest. Ik kwam op zondagmiddag aan en snap dan dus zo weinig van geloof en gelovigen dat ik echt dacht dat het erg rustig zou zijn. Integendeel. Met honderden auto's, ja zelfs met tientallen bussen waren de mensen aangevoerd. Overal reden mensen met paarden rond. Er waren ook huur-paard-en-wagens om je als bezoeker met het gezin in te laten rondrijden, kraampjes met bloemen, kraampjes met kaarsen, kraampjes met souvenirs, heel veel terrassen en zelfs rondleid-gidsen. Dat was even omschakelen... In een volgende aflevering trouwens beelden van de zand-infrastructuur en de drukte.

... vind je altijd wel iets

Ook op zo'n bezoek-intensieve zondag bleek, wanneer je een paar straten van de kerk af was, dat er toch ook stille gebieden waren. Iedereen was duidelijk alleen gekomen om naar het heiligdom te gaan kijken, daar iets te zeggen, vragen of af te dwingen, en een kaarsje te branden in de kaarsenbranderij (een losstaand gebouw; heel verstandig). Rondlopend in de stilte kwam ik onderstaand beeld tegen.

 

 

Ook niet helemaal wat ik zocht, maar ik vond de schaduwen van de lantaarnpalen boeiend, waardoor ik, staand in het duister, maar wel met een eigen geschaduwde lantaarn, oog in oog met de heilige maagd sta, die zich schitterend in de zon aan mij openbaart. Dat de lantaarnschaduw van de maagd staand, open en licht is en mijn lantaarn liggend, gesloten en donker, zie ik nu pas. Achter de muur is iets dat ik niet niet zie en waar de heilige maagd kennelijk een soort van boegbeeld van is. Al met al mooie symboliekjes. Maar ja, in tekst lijkt het al heel wat, maar het voelde nog niet als een echt fotografisch wonder.

3. Wanneer je iets onverwachts vindt

Eerder schreef ik al eens dat het vreemd is, maar dat ik vaak merk dat ik eigenlijk naar iets anders op zoek ben dan waarnaar ik zoek. Misschien heb jij dat ook wel, dat je tijdens het zoeken iets vindt, waarbij je weet dat je 'het' gevonden hebt, maar je helemaal niet bewust was dat je er naar zocht. Dat soort momenten zijn niet af te dwingen; je kunt er ook niet extra hard je best voor doen. Wanneer je er niet op verdacht bent vind je dingen die je niet zocht, maar die precies datgene zijn waarna je op zoek was. Het enige dat je hoeft te doen is je ogen goed open te houden.

... zou je dat een klein wonder kunnen noemen

Helemaal aan de rand van het dorp is een enorme vlakte; een soort festivalterrein. Daar komt het pad van de bedevaart uit en daar zullen de mensen zich verzamelen (in het Pinksterweekend van de bedevaart zijn dat er ongeveer 1 miljoen). Op de zandweg die daar langs loopt kwam ik mijn kleine wonder tegen. Iets waar ik niet naar op zoek was, want het had helemaal niets te maken met de 'normale' symboliek en uitingsvormen van het geloof, maar wel een prachtig beeld.

 

 

Het kruisbeeld van deze paal met onderbroken kabel, schijnbaar zelfstandig hangend in de lucht, tegen de verstilde achtergrond van een grote lege vlakte en een rustige lucht was voor mij de onverwachte vondst van dat moment. Ik heb daar vrij lang (zonder de camera te hanteren) stil gestaan. Niet omdat ik een nog helderder verschijning verwachtte, maar gewoon om het beeld op me te laten inwerken. Daarna een aantal foto's genomen en dan door de onrust natuurlijk weer verder op zoek naar wat er nog meer zou kunnen zijn... Achter de volgende hoek...

Door de problemen die ik dit foto-uitstapje met mijn camera had, was er voldoende keus uit onscherpe afbeeldingen. Dat is mooi; een wonder hoort ook niet kraakhelder in beeld te komen. Dat verpest het mysterie. Zo'n Christus-verwijzing in de elektriciteitspalen waarmee de stroom wordt aangevoerd die de aangekomen pelgrims bij hun aankomst zal 'verlichten' is echt een verrassing. En nu zonder de miljoen pelgrims ben ik de enige die dat zomaar tegenkomt. Zo zie je maar, hoe je door kleine oneffenheden in de werkelijkheid zomaar blij kan worden !