Mijn eigen softwarebedrijf ben ik nooit vanuit een beslissing gestart; ik ben er eigenlijk "gewoon" bij toeval in gerold door een uit de hand gelopen hobby. Samen met een vriend was ik een bedrijfje gestart om de BTW terug te krijgen van onze eigen computers. Na een uitstapje in de levering van apparatuur aan vrienden, bekenden en anderen, besloten we te proberen "in de software" te gaan. Onze eerste opdracht kregen we door een vervolgopdracht na zijn stage en van het één kwam vervolgens het ander. 25 jaar geleden ben ik alleen verder gegaan en ook weer door toeval ben ik in een hoek ben terecht gekomen die erg goed bij mij past; op een gegeven moment kwam een opdrachtgever met de gedachte om beslissingondersteuning in te zetten om de kwaliteit van beslissingen te verbeteren. In grote lijnen is dat nog steeds iets dat ik doe (en leuk blijf vinden) : de kwaliteit van beslissingen verbeteren op diverse terreinen. Dat ik inmiddels ruim 30 jaar mijn geld verdien met mijn eigen bedrijf had ik niet zien aankomen. Veel toeval dus. En hard werken...

Toeval

Mijn arbeidzame leven is dus voor een groot deel niet door krachtdadige beslissingen bepaald, maar door iets dat je toeval zou kunnen noemen. Ik weet eigenlijk niet hoe anderen dat in hun leven ervaren, maar in mijn leven geldt dat toeval een belangrijke invloed heeft gehad op meer terreinen in mijn leven. Voor grote niet-beslissingen, maar ook voor wat kleinere. Toeval lijkt, misschien niet de allerbelangrijkste, maar wel een niet weg te cijferen invloed te zijn op ieder gebied. De komende weken ga ik het daarom nog een paar keer over toeval hebben, maar niet als een echt thema. Meer zijdelings. Zo wil ik het vandaag over monumenten hebben. Daar heb ik het eerder over gehad in het kader van de kunstmatigheid; toen noemde ik de berm-monumenten die achterblijvers maken wanneer een dierbare bij een verkeersongeluk is omgekomen. Monumenten zijn bedoeld om de herinnering levend te houden; kunstmatige souvenirs.

Over monumenten en toeval gesproken : in 2013 werd bekend gemaakt dat dit jaar (2018) mijn woonplaats Leeuwarden één van de twee Culturele Hoofdsteden van Europa zou worden. Toen we eind 2013 oud-en-nieuw bij ons thuis vierden is het zaadje voor een project in het kader van 2018 gelegd; twee kunstenaars, Joop Zwart en Hein de Graaf, brainstormden samen op dat feest zomaar de eerste contouren van het concept bij elkaar. De gedachte was om het "DNA" van alle Leeuwarders te verzamelen; niet in de vorm van echt DNA natuurlijk, maar in de vorm van een reageerbuisje gevuld met een bijdrage aan het grote kunstwerk waar alle buisjes verzameld gingen worden. In dat buisje stop je iets dat je wilt delen, dat bijvoorbeeld jouw verbinding met Leeuwarden weergeeft, of iets anders dat je erg belangrijk of dierbaar vindt; kortom iets dat kenmerkend is voor jou, zeg maar jouw DNA. Je ziet, ook hier toeval als basis; geen van beide had voor dat feest ook maar iets concreets in die richting bedacht en nu ze bij toeval over 2018 in gesprek raakten sprong er een vonk over.

Monument

Kunstprojecten, monumenten, zoals het DNA project, maar ook het project Holland van Mark Lotterman, waar ik vorige week over schreef, zijn knetter-moeilijk  te realiseren. Zeker als het gaat over community-art (kunst waar de 'gemeenschap' een bijdrage aan moet gaan leveren en dus gemobiliseerd moet worden) is het lastig; er is bovendien altijd (te) weinig geld en er zijn te veel dromen om te verwezenlijken. De meeste kunstprojecten worden gelukkig ook niet gerealiseerd door de kunstenaars zelf; vaak zijn er anderen die zich met de praktijk van geld, planning, organisatie, deadlines, vergunningen en commercie bezighouden, zodat de kunstenaar met inhoudelijke zaken bezig kan. Met het inhoudelijk werken aan het kunstwerk, aan het monument dat gebouwd gaat worden. En een monument is het zeker, wanneer je in één kunstwerk het "DNA" van zo'n 30.000 Leeuwarders (is de huidige schatting) gaat verzamelen. En al die buisjes bovendien ook digitaal kunt bekijken en verbanden kunt zoeken. Enfin, kijk zelf op https://dnalwd2018.nl

Zelf ben ik ook, zijdelings en technisch, betrokken bij het DNA project. Ik heb me bezig gehouden met de logistiek van de buisjes. We willen namelijk precies weten welke buisjes we hebben ontvangen, waar die zijn, of ze al geregistreerd zijn, gefotografeerd zijn of in het kunstwerk staan. En als ze dan in het kunstwerk staan, willen we weten wáár. Alle buisjes moeten daarom individueel herkenbaar zijn. Om die reden zit er een barcode op de ieder buisje. Natuurlijk geen gewone barcode; het is tenslotte een kunstproject, nee, een DNA-barcode. Die barcode heb ik bedacht en ontwikkeld. De barcode heeft grafisch duidelijk overeenkomsten met een DNA-streng en de codering bestaat uit de cijfers 0-9 en de letters ATCG; de letters waarmee ook de samenstelling van ons DNA wordt beschreven en de letters X en Y die de chromosomen voor ons grootste (man/vrouw) onderscheid aanduiden.

Ik doe mee

Ik ga deze week eindelijk ook als onderdeel van de community aan het kunstwerk meedoen; ik vul mijn buisje en lever het in. Na verloop van tijd zal mijn buisje ook geregistreerd zijn, gefotografeerd en in het grote kunstwerk geplaatst. Dank dus al bij voorbaat aan de vrijwilligers ! Ook zal mijn buisje digitaal terug te vinden zijn en is mijn verhaal over wat er in zit, en waarom, ook via de DNA website te lezen. Mijn DNA wordt daarmee onderdeel van een monument... Een monument dat voor mij voor het volgende staat : de bijzonderheid dat we met zijn allen, als individueel volledig verschillend, toch samen de stad vormen die we allemaal zo fijn vinden. Ik ga mijn buisje daarom zo individueel mogelijk vullen. Het mooie is juist dat we, vanuit die individualiteit die ons als persoon kenmerkt, zowel in het kunstwerk, als in de echte wereld, allemaal verbindingen hebben met anderen. En ja hoor, geen zorgen, die verbindingen heb ik ook, en ik ben heel blij dat ik die heb....

barcode

hartje

blog

buisje

Wat zit er niet in mijn buisje ?

Omdat ik, net als iedereen, verschillende kanten in me heb, heb ik ook verschillende invalshoeken voor de dierbare dingen die ik in dat ene buisje zou kunnen doen. Zoals gezegd heb ik er voor gekozen om uit te gaan van de individualiteit, niet van de verbindingen die ik heb. De vraag die ik me heb gesteld is "wat voeg ik toe" als het gaat om de diversiteit van de inwoners; daarom zit er, hoe dierbaar ook, geen haar of teennagels van vrouw of kinderen, vrienden, vriendinnen of van de katten in mijn buisje. Geen as van mijn overleden vader, geen foto van mijn moeder of zus, geen foto van mezelf, geen zand van Vlieland en zelfs geen muziek (als bijlage op de website). En bovendien, naast de onderdelen van dit bericht, geen foto door mijzelf en niets wat met werk te maken heeft.

En wat zit er dan wel in mijn buisje ?

Ja, wat is er dan nog over, wat zit er wel in ? Dat is dubbel. Er zit een onrust in. De onrust om nieuwe dingen te onderzoeken, te leren en mee te maken. De onrust die ik heb om iets te creëren. Die onrust heb ik al sinds mijn vroegste jeugd. Niet dat ik er al achter ben wat dat dan zou moeten zijn, maar die onrust blijft. En daarmee ook de drang om bezig te zijn. In 2018 ben ik gestart met SPAGHETTI en CAPPUCCINO om weer bezig te zijn met fotografie. Om iets te creëren... Om die reden zitten er spaghetti's en koffiebonen in mijn buisje. Dat is de fysieke inhoud.

Digitaal heb ik ook een aantal zaken toegevoegd aan mijn buisje: dit huidige blog-bericht zit digitaal in mijn buisje en bovendien 2 onderdelen die ook zomaar fysiek in het buisje zelf hadden kunnen zitten : een barcode en een hartje. De barcode hoort er bij omdat het mijn bijdrage aan de realisatie van het kunstwerk is, maar zit niet in het buisje, omdat-ie er ook al aan de buitenkant op zit. Het hartje zit er niet in omdat een hartje gewoon niet in een afgesloten buisje hoort. Over een week of twee ga ik het verder hebben over het hoe en waarom van dat hartje.

Monument en kunst

Zoals je weet kom ik in vreemde steden graag op begraafplaatsen, zoals in Lissabon. In dit bericht heb ik een foto die ik op de begraafplaats in Boedapest heb gemaakt. Een monument. Een ingepakt monument zelfs. Naast de visuele schok die zoiets brengt wanneer je er op stuit (het is mooi, vreemd, afwijkend en dreigend tegelijk) werd ik ook erg geraakt door de gelijkenis met het werk van de kunstenaar Christo, die de Reichstag in Berlijn heeft ingepakt, de Pont Neuf in Parijs, maar ook een aantal kleine monumenten, motoren en vrouwen. Kijk HIER maar even, dan zie je wat ik bedoel.

De abstractie van de werkelijkheid die ontstaat door het inpakken van dergelijke (te) grote objecten is bij Christo puur esthetisch bedoeld, om mensen met andere ogen naar hun omgeving te laten kijken. In het geval van het grafmonument op mijn foto zal zelfs die bedoeling niet aanwezig zijn geweest; het monument zal om puur praktische redenen zijn ingepakt. Toch zorgt dat voor een beleving die ik geprobeerd heb in mijn foto te vatten.

Juist wat je niet ziet is boeiend, een monument dat er wel is, maar niet zichtbaar. Een menselijke vorm, waar je bijna contact mee maakt, die onaanraakbaar boven een graf staat. Als een soort poortwachter, met een dreiging juist door die niet-gekende vorm. Doordat het beeld is ingepakt, is er een duidelijke ingreep geweest nadat de overledene in het graf is begraven en nadat het beeld is geplaatst; dat geeft een actualiteit, een onvoorspelbare aanwezigheid van iemand. Door het inpakken van het monument weet je dat er iemand is die zicht houdt; iemand die ieder moment kan terugkomen. Ik blijf blij met deze foto. Wel heb ik een lichte twijfel : is het een foto die boeiend is door mijn toedoen, of is het alleen maar een foto van iets boeiends. Wat is mijn handtekening in deze, mijn DNA. Wat laat ik achter met dit beeld ? Draagt het bij aan mijn monument ? Dat is misschien wel waar mijn drang om te creëren over gaat; gezien te worden, niet vergeten te worden... En dan niet bij "toeval", maar door zelf iets te realiseren...