De laatste, maar zeker niet minder volwaardige SPAGHETTI aflevering van dit jaar. Zoals de titel aangeeft; afscheid doet zeer. Afscheid in het algemeen. Afscheid van een jaar doet ook iedere keer zeer en over het afscheid van onze gezamenlijke ervaringen met dit jaar, mijn eerste SPAGHETTI jaar, wil ik het nu even in het bijzonder hebben. We gaan in deze aflevering vooral terugkijken en begraven. Niet verrassend, terugkijken en begraven, maar misschien ook een klein beetje vooruit kijken ? Betekent het afscheid dat we in deze aflevering van SPAGHETTI 2018 gaan nemen, ook meteen het definitieve einde van SPAGHETTI ? Is het dan ook zomaar weer voorbij ? Veel te snel, zoals bij ieder gedwongen afscheid ?

Vorige week had ik het in SPAGHETTI over focus en gedrevenheid. Over het feit dat ik best iets meer focus had willen hebben. Ik loop nu telkens heel hard een kant op, en geniet daar ook erg van, maar zonder overkoepelend plan. Heel veel gedrevenheid, zeker, maar geen idee waar ik naartoe onderweg ben. Dat dan weer niet, en dat is jammer. Nu ook weer en dat past ook wel weer bij me. Het is me afgelopen jaar prima bevallen om iedere week een stuk te mogen schrijven over een onderwerp dat me bezig hield. En soms een onderwerp te starten, maar uiteindelijk met een heel ander verhaal te eindigen. Een fijne puzzeltocht. Maar wat wil ik ? Meer fotografie ? Meer schrijven ? Iets heel anders ?

Bedankt !

Voor ik verder ga wil ik jullie bedanken. Mijn lezers (m/v/etc). Ik heb het erg op prijs gesteld dat jullie de moeite namen om je door mijn vrij omvangrijke teksten heen te worstelen. En natuurlijk de foto's te bestuderen. Bij gelegenheid kwam er regelmatig iemand terug op mijn SPAGHETTI's en dat kan ik erg waarderen. Wanneer je dat niet gedaan hebt is dat trouwens ook helemaal goed; er zijn geen verborgen verplichtingen of onduidelijke verwachtingen. Primair heeft SPAGHETTI een doel dat niet afhankelijk is van de terugkoppeling van anderen. Het was voor mij motiverend om, al dan niet reactieve, lezers te hebben. Dank daarvoor !

Souvenirs

Nu we aan het eind van dit eerste jaar zijn gekomen, wil ik graag even terugkeren naar het ontstaan van mijn gedachte om met SPAGHETTI te beginnen. Doel was destijds om mijzelf fotografisch te reactiveren. Ik wilde meer met fotografie bezig zijn. Fotografie meer en actiever beleven dan door middel van een langzaam uitdovende hobby. Een belangrijk startpunt was daarbij mijn fotoboek A souvenir of nowhere. Als je wilt kun je het nog steeds via Blurp kopen (klein of groot) en/of gratis downloaden (meer informatie onder aan dit bericht).

Eén van de kernbegrippen waar het in A souvenir of nowhere om draait is om de souvenirs die je achterlaat. De betekenis die je voor anderen hebt gehad; de herinneringen die anderen hebben en de souvenirs die ze helpen bij die her-innering. Over eindigheid en einde en zingeving en waar het in dit leven allemaal over gaat. Niet dat ik daar echt iets over weet, maar voor mijn gevoel zit ik nog steeds op de goede weg met de gedachte dat je leven zinvol is wanneer je iets voor anderen betekent.

Een aantal mensen, deels uit mijn directe omgeving, is afgelopen jaar overleden. En hoe hard ik het ook zou willen en hoe hard ik het ook probeer om het ondeelbare te delen met diegenen die achter blijven, dat lukt niet. Ik heb hun herinneringen simpelweg niet; hun herinneringen en hun souvenirs die betekenis geven aan de overledene. Natuurlijk zal ik ook blijven herinneren, maar echt in de diepte dat gevoel delen zit er niet in. Gelukkig zie ik dat de souvenirs het verlies draaglijker maken en de herinnering sterker.

We begraven 2018

We laten 2018 binnenkort achter ons. Dat is onvergelijkbaar aan dat wij zelf (ooit) onze geliefden moeten achterlaten, of zij ons, maar ook nu begraven we iets. We sluiten af en herinneren. Zoals je misschien uit een vorig bericht weet hou ik erg van begraafplaatsen in het buitenland. Ze laten je zien hoe mensen daar vorm en inhoud geven aan het in stand houden van de herinnering. Hoe ze die herinneringen koesteren met een monument; een plek om naar toe te gaan.

Deze laatste aflevering van 2018 heb ik foto's die ik op een begraafplaats in Valencia heb gemaakt. Ik heb vooral het deel met de gestapelde graven bezocht; er schijnt een enorme begraafplaats met meer "standaard" monumenten en graftombes te zijn die ik volledig gemist heb. Dit deel vond ik uitermate boeiend door de bijna verstedelijkte vormgeving. Een raar soort flatwijk. Jammer dat je er niet mocht fotograferen...

 

 

Kort samengevat

Nee, dat had ik niet aan zien komen, dat ik met zoveel plezier en zo weinig moeite een heel jaar vol zou maken met overdenkingen en verhalen met een (licht) fotografische invalshoek. In totaal meer dan 50 berichten, meer dan 60000 woorden. Zoals gezegd, dat had ik niet verwacht, maar daarom is het des te leuker.

Erg veel tekst, iedere week weer, en zelfs vaak meer dan bedoeld. Geen allesomvattend verhaal, geen grote lijn, zoals in een roman.  Gebrek aan focus dus... Wel een onderlaag die de continuïteit verzorgt, een onderstroom over mijn rol als verbaasde toeschouwer in mijn eigen wereld.

 

Tijdens deze kerstvakantie ga ik uitgebreid evalueren en nadenken over wat ik in 2019 zou willen. Een voorschot alvast :

Doelen

Doel van SPAGHETTI was tweeledig : ten eerste, en het belangrijkste, was de reactivering van mijn fotografische activiteiten. Ik bedoelde daar destijds mee dat ik als doel had gesteld dat ik meer met fotografie bezig zou zijn. Niet alleen op beschouwelijke wijze of door foto's te bespreken, maar vooral had ik de hoop dat ik met SPAGHETTI een kader zou creëren waardoor ik weer meer foto's zou gaan maken. Gewoon weer vaker met de camera op pad. Met als stok achter de deur mijn wekelijkse blog met fotografisch getinte berichten en overdenkingen.

Ten tweede, en volgens mij heeft zeker de helft van mijn lezers dat nooit doorgekregen, heb ik een project-blog binnen SPAGHETTI gemaakt (via het menu te bereiken, zie hier). Binnen dat project-blog probeer ik een tweede project naast SPAGHETTI op te zetten in de hoop daarmee mijzelf, maar ook anderen, te inspireren tot nieuwe richtingen. In mijn geval vulde het project zich met de gedachte een online cursus te gaan maken over de inhoudelijke kant van het maken van foto's. Niet het "amazing" maken van foto's door fotobewerking achteraf, maar de foto's inhoud te geven door gedachten en overwegingen voordat je een foto maakt.

Realisaties

Mijn verwachtingen voor wat betreft mijn fotografisch blog waren hoog gespannen. Het maken van SPAGHETTI was zeker een uitdaging voor mezelf om te onderzoeken of ik voldoende inhoudelijks kon neerzetten. En een test of ik de discipline had, het doorzettingsvermogen en de capaciteiten om een blog iedere week een goede en interessante invulling te geven. Met het bereikte resultaat ben ik blij. Het is me gelukt, zonder noemenswaardige moeite en met veel plezier. Over de kwaliteit ben ik, zeker als ik uitga van de gedachte niet-perfect-is-ook-goed-genoeg, erg tevreden. Het feit dat ik nog lezers over heb is bovendien hoopgevend !

 Bij de start van SPAGHETTI had ik goede hoop dat ik door het kader dat ik had gemaakt min of meer gedwongen zou worden om vaker op pad te gaan en te fotograferen. Helaas is daar minder van terecht gekomen dan ik had gehoopt. Als excuus kan ik daarbij aanvoeren dat de tijd die ik daar aan zou kunnen besteden voor een groot deel door het SPAGHETTI blog zelf in beslag werd genomen. Wel een puntje om in de evaluatie op te nemen.

Ook ten aanzien van het project-blog had ik stevige verwachtingen. Ik mocht aan het begin nog helemaal bedenken waar mijn project over zou gaan en welke doelen ik wilde bereiken. Het werd een foto-cursus, zoals je hierboven al kon lezen. Het project is wat mij betreft nog niet overleden en hoeft dus niet, samen met het jaar 2018, mee-begraven te worden. Wel is het ernstig in de kreukels geraakt. Na week 18 is de vertraging ingetreden. Tot aan week 32 heb ik gedacht dat het goed ging komen, maar tot aan mijn laatste bericht in week 40 is er daarna verrassend weinig gebeurd. Ik ga er zeker mee verder, maar durf er voorlopig even geen tijdsplan voor te maken. Voor een stand van zaken zie week 18.

Wat heb ik geleerd

Naast inspirerend was SPAGHETTI ook leerzaam. En ja, ik heb zeker iets over mijzelf geleerd. In willekeurige volgorde en zonder al volledig te zijn :

• doorzetting en discipline zijn in mij aanwezig
• ik zie kans een vrij constante kwaliteit te leveren
• SPAGHETTI wordt, net als meer van mijn projecten, gevoed door een soort aangename onrust
• ik heb wel degelijk iedere week iets inhoudelijks te melden
• ik ben uiteindelijk actiever met schrijven dan met fotografie
• de cursus is blijven steken; dat moet ik verder uitzoeken

Legacy en duurzaamheid

De twee meest gruwelijke woorden van (eind) 2018. Van het woord legacy wordt je helemaal misselijk in de zin van dat de erfenissen van alle projecten die hebben plaatsgevonden in het kader van de Culturele Hoofdstad 2018 (daar woon ik) zich zorgen maken over hun legacy... En het woord duurzaamheid kom je echt overal tegen tot gek-makens toe. Zelf zou ik kunnen zeggen dat ik duurzame software ontwikkel; één van mijn klanten gebruikt een programma van mijn hand al 20 jaar; iets langer dan de 5 jaar die meestal als maximum levensduur wordt gezien.

Toch ga ik komende dagen over legacy en duurzaamheid nadenken. Wat wil ik met al die teksten en vooral de foto's die ik in 2018 in mijn SPAGHETTI blog heb verwerkt. Die wil ik wel degelijk een soort eeuwigheidswaarde geven; een blijvendheid. Ik wil er een souvenir van maken, al was het maar voor mezelf. Liefst ook voor anderen. Maar hoe ? Geen concreet idee nog; wel veel losse gedachten...

 

Een jaar verder

Het is raar om op hetzelfde punt te staan waar ik vorig jaar rond deze tijd stond. Aan het begin van de kerstvakantie en ik ben opnieuw aan het denken wat ik met SPAGHETTI wil. Het verschil is wel dat het project inmiddels een vorm heeft gekregen. En inhoud. En verleden. Nu de toekomst nog !

Komende weken ga ik het volgende doen :

• denken over wat ik leuk vind om te doen
• besluiten of ik verder wil en, zo ja, in welke richting wil ik bijsturen
• het concept evalueren; is een blog mijn vorm
• de fotografie binnen het concept evalueren; kan ik mezelf meer gericht stimuleren qua fotografie
• de legacy en durzaamheid uitwerken : hoe maak ik iets blijvends van SPAGHETTI 2018

In de loop van het jaar ben ik wat minpuntjes tegen gekomen, zoals de hoeveelheid tijd die het schrijven van SPAGHETTI neemt en die ik ook graag aan het maken van foto's had besteed (dat is echt zo). Ook inhoudelijk ben ik tegen een paar puntjes aangelopen. Die hoop ik op te lossen en, wanneer ik met SPAGHETTI verder ga, zal ik ook onderstaande acties op mijn lijstje voor de kerstvakantie mogen zetten :

• de website herlezen, herstructureren en aanvullen
• nieuwe foto's op de voorbladzijde plaatsen
• de berichten voor januari conceptueel voorbereiden

Tot gauw. Ik laat van me horen zo gauw ik mijn ideeën verder heb uitgewerkt en hopelijk mezelf zover krijg dat ik weer een heel jaar met frisse moed, boeiende inhoud en ook fotografisch inspirerend verder kan !

A souvenir of nowhere

Je kunt A souvenir of nowhere op papier kopen, zowel in paperback (klein) als in hardcover (groot). Ook kun je mijn fotoboek gratis als PDF downloaden. Ja, het is minder echt, maar je krijgt wel een goed beeld van de inhoud. Klik op onderstaand plaatje voor de download-versie.