Het is Goede Vrijdag wanneer dit bericht wordt geplaatst. Gisteravond was de Passion op tv, een vreemde demonstratie-optocht van het Christendom. Was het een optocht rond de profeet Mohammed, dan was er vast een stuk meer commotie en zouden er ongetwijfeld kamervragen worden gesteld. Ik snap er niets van, voor mijn gevoel is geloof toch iets dat je in essentie zelf beleeft. Ik kan me nog voorstellen dat je dat graag samen met naasten wilt delen, of met anderen in de beslotenheid van een kerk, of desnoods op EO jongerendagen, maar een dergelijke televisie-zendings-kruistocht als de Passion is voor mij als ongelovige erg vervreemdend.

Zondag is het Pasen (die tweede Paasdag slaat inhoudelijk natuurlijk nergens op, gelukkig zijn de meubelboulevards dan open). Al met al is het een weekend dat door de vreemde mengeling van paasstol met echte amandelspijs, het laatste avondmaal, beschilderde paaseieren, een kruisiging, de paashaas en de wederopstanding erg verwarrend is. Misschien beschamend, maar ook dit jaar moest ik, ondanks alle eerdere Paas-vieringen, weer nakijken waar het allemaal over gaat.

toeval

Mijn favoriete verklaringslijn voor wonderen, als niet-gelovige, is het toeval. We hebben het er eerder over gehad. Toeval is net als een goddelijke macht niet zichtbaar, niet voorspelbaar en een volkomen ongeloofwaardig concept. Mij bevalt het dat het een concept is dat mij niet een speciale rol in de wereld (of hemel) toedicht, zolang ik me maar een beetje gedraag.  Toeval is niet-normatief. Toeval is min of meer een andere naam voor de onbegrijpelijkheid van dingen. Geen oorzaak die iets verklaart of een kracht die richting geeft. Toeval kent geen zingeving. Toeval is er pas wanneer het er is en je weet nooit wanneer dat zal zijn. Toeval is retorisch. Toeval verklaart de noodzaak van zijn eigen aanwezigheid.

Toeval zorgt voor rare samenlopen, die bijna niet toevallig meer kunnen zijn (zie mijn eerdere bericht over synchroniciteit). Vorige week had ik zoiets. Ik had een tweetal portretfoto's geselecteerd om na de boomportretten ook eens iets met mensen te doen. Doordat ik er toen (-toeval-) achter kwam dat degene die me bij die foto's had geïnspireerd een einde aan zijn leven had gemaakt, heb ik de foto's doorgeschoven naar vandaag. Nu blijkt dat ze thematisch wel eng goed bij die nieuwe planning passen (-toeval-).

gekte

Zoals toeval over de onbegrijpelijkheid van de wereld gaat, zo gaat gekte daar eigenlijk ook over. Dingen zijn gek, wanneer je ze niet begrijpt. Gekte zegt meer over de waarnemer dan over het waargenomene. Ik ervaar de Passion als een gekte.  Zoekend naar materiaal bij de foto's van deze week, stuitte ik op een andere verschijningsvorm van vergelijkbare gekte. De hele statenvertaling van de Bijbel staat online met genummerde regels. Wat een werk... Zo trof ik, en daar was ik naar op zoek, als 75e en laatste zin van deze bladzijde de volgende tekst aan :

75. En terstond kraaide de haan; en Petrus werd indachtig het woord van Jezus, Die tot hem gezegd had: Eer de haan gekraaid zal hebben, zult gij Mij driemaal verloochenen. En naar buiten gaande, weende hij bitterlijk.

Pasen, zeg maar... Het feest van de zwart-wit keuze tussen onvoorwaardelijkheid en verloochening.

het kraaien van de haan

Mijn foto's voor deze week heb ik gemaakt in Sintra, Portugal. Ik liep daar door een park en hoorde een haan kraaien. Omdat ik me zelf van geen kwaad bewust was keek ik om en zag ik dat het dier niet alleen was. Hij werd op de arm getild door een man met een petje. Die bleek vrijwel alleen Portugees te spreken. Toch hebben we in een soort Engels/Frans/Spaans/Duits weten uit te wisselen dat hij parkopzichter was, zijn hele leven in Sintra had gewoond en dat de haan altijd overal met hem mee ging. Echt overal, maar zeker naar het werk. Met Pascal Ollegott (zie vorige week) in gedachten heb ik gevraagd om een portret te mogen maken.

 

 

een portret is ...

Een portret is iets anders dan iemand die toevallig in het midden van een foto staat. De geportretteerde bepaalt niet wat voor portret het wordt. Hij kan er echt voor gaan staan met een bewuste focus, of kan onbewust gefocust worden. De geportretteerde is slechts het lijdend voorwerp. De fotograaf bepaalt uiteindelijk of iets een portret wordt en hoe je er op komt te staan.