Het is geen moeilijk bruggetje vanaf vorige week. Vanuit de heilige drie-eenheid die als een, toch wel beklemmende, deken over de Pasen heen hangt stap ik deze week over naar een andere (voor mij ook heilige) drie-eenheid : me, myself and I.

Waarschijnlijk herken je dat ook wel bij jezelf, dat je niet altijd en overal dezelfde persoon bent. Dat je op het werk tijdens een vergadering bijna onherkenbaar anders bent dan wanneer je een filmpje op de bank ligt te kijken, met je geliefden praat of wanneer je, enigszins wazig, op een zomers festival rondloopt. Ik heb dat in ieder geval wel. Er zit wel een grote lijn in, die ik als mezelf zou kunnen benoemen, maar daarop zijn vrij forse variaties mogelijk. Soms hangen die verschillende verschijningsvormen van mij heel begrijpelijk samen met mijn rol in de omgeving of met de mensen waar ik op dat moment mee ben. Soms niet...

niet alleen

Dat die variaties van mij te verklaren zijn door variaties in mijn omgeving zou nog een zekere stabiliteit en continuïteit inhouden. Helaas is dat ook heel vaak niet zo, bijvoorbeeld wanneer ik alleen ben en helemaal geen externe reden heb om me op een bepaalde manier te gedragen. Misschien maar beter ook, anders zou ik wel erg eentonig worden. Een goed voorbeeld is wanneer ik op een fotoreisje door een vreemde stad loop. Dan kan ik binnen een half uur volledig verschillende foto's maken. Voor de overzichtelijkheid van dit bericht zal ik die verdeeldheid tot drie delen beperken.

Ik heb het  er wel eens eerder over gehad in SPAGHETTI. Ook in mijn verdere leven, los van de fotografie, is niet altijd heel veel sprake van focus. Kiezen en al zeker onvoorwaardelijke keuzes zijn niet mijn sterkste kanten. Wel kies ik vóór alles-van-alles, maar zelden doelgericht en kiezen voor alles-van-alles is eigenlijk niet-kiezen. Om dat fotografisch uit te werken heb ik voor dit bericht drie foto's geselecteerd die ieder een deel van mij vertegenwoordigen. Drie verschillende persoonlijkheden met ieder een eigen focus. Ik ben bang dat het er ook tien hadden kunnen zijn, die ook ieder een eigen deel-leven zouden representeren. Ik ben niet alleen. Samen ben ik mijzelf.

me

We starten met onderstaand beeld, dat erg goed past bij hoe ik de wereld in kijk. Ik zou dit waarschijnlijk als persoonlijkheid I benoemen : een fotograaf die met een open blik als toeschouwer in zijn wereld rondloopt. Dit ben ik wel het meest zelf, denk ik. Het is inderdaad een toeschouwer-beeld.  Een registrerende buitenstaander met een nieuwsgierige blik. Zich verbazend. Beschouwend. In kleur. Er is een onderliggend verhaal; er gebeurt iets in die foto's. Er zitten lagen in, betekenissen. De mensen zijn figuranten. Dat laatste is eigenlijk ook het geval bij mijn serie over selfies en de portretten van rokers. Ze zijn er wel, maar toch ook weer niet.

 

 

myself

Tijd voor persoonlijkheid II, die ik zelf zou omschrijven als een naar binnen gekeerde fotografe uit Oslo. Alleenwonend, tegen de 30. Nog niet van het leven gemaakt wat ze had gehoopt. Maar eigenlijk ook niet weet wat dat zou moeten zijn en hoe ze dat zou moeten doen. Toch is er nog tijd. Beelden waarin iets hád kunnen gebeuren, waarin een belofte van zwaarte heerst, niet dreigend, maar met verwachting. In ieder geval met een droefheid, melancholisch, verstild, niet-helder, niet-scherp, naar binnen gekeerd. Zie ook bijvoorbeeld de foto van de bankjes van een paar weken geleden. Onze Noorse fotografe maakt trouwens sowieso vrijwel al mijn bomen-foto's. Onderstaand een pleintje, een trap, een duif : het decor is er al. Het is een kwestie van wachten tot de acteurs komen, zo lijkt het. Het is tijd voor een zwaar gevoel, gemiste kansen, niet gemaakte keuzes...

 

 

and I

Dan hebben we persoonlijkheid III nog. Weer een mannelijke rol, al heb ik geen idee van leeftijd. Het is mijn gezagsgetrouwe kant, de ambtenaar in mij. De angst voor de buitenwereld. Angst vraagt om beheersing en daarmee om stilering, om herkenbaarheid in vorm. Mijn toevoeging daarin is dan nog een beetje vervreemding. Soms zit er symmetrie in, soms is het een beeld dat opgedroogd lijkt te zijn; zonder emoties. Onderstaand is een goed voorbeeld. Zo'n 20 jaar geleden maakte ik veel meer van dit soort foto's. Het zit nog steeds in me, maar ik vind er eigenlijk niet heel veel spannends aan, door het ontbreken van een betekenis-laag; door het ontbreken van kwetsbaarheid.

 

en meer

Nee, natuurlijk was dit het niet. Er is bijvoorbeeld ook een ik die kan lachen, die in het gras kan liggen naar de wolken kijken op een festival, die graag met mensen praat, die lief kan hebben, aandacht en geduld heeft, irritant is of zwetend op de sportschool staat. Omdat ik toch wat om de hoeveelheid woorden moet denken, heb ik die allemaal niet beschreven. Die hebben ook stuk voor stuk minder met mijn fotografie te maken. En uiteindelijk is dat wel waar ik op hoop, dat ik iets ga snappen van wat ik doe en waarom. Eerst fotografisch maar even....