Deze week wilde ik starten met een samenvatting van waar ik nu sta, na twintig maanden fotografische reactivering met project SPAGHETTI. Die samenvatting is helaas zo lang dat het hele bericht van deze week overvleugeld dreigde te worden. De eerste twee punten van de samenvatting zijn van belang voor jou, die staan hier toch nog boven aan het bericht; de volledige samenvatting heb ik naar beneden verplaatst.

• Vorige week startte ik mijn portret-project. Daar heb ik mensen voor nodig. De eerste kandidaten hebben zich gelukkig al aangemeld, maar graag heb ik jou er ook bij... Meld je even aan. Het is vast leuker dan je denkt...  Voor de details verwijs ik je naar het bericht van vorige week.
• Mijn verzamelboek jaar NUL komt binnenkort uit. Alle berichten en foto's uit 2018 op A4 formaat, hardcover, 338 bladzijden. Met eeuwigheidsgevoel. Nog in de voorintekening tot 6 oktober (voor €39,90 in plaats van €49,90). Zie het extra bericht van iets meer dan een week geleden.

opdracht 2

Deze week wil ik niet alleen samenvatten en stilstaan, maar ik wil vooral verder met mijn tweede zelf-opdracht. Ook een foto-serie met mensen, maar heel anders dan het portret-project, eigenlijk gaat dit meer over mensen. Minder intiem, minder nabij dan de portret-serie, ook niet één-op-één, maar een meer toeschouwende serie.

Mijn voorlopige onderwerp voor die serie is individualiteit. En, je kent me, dan natuurlijk de grens daarvan. Ik was er al op terecht gekomen dat ik iets wilde met de overschatting die we allemaal hebben van de uniciteit die we denken te hebben. Voor mijn gevoel zijn we helemaal niet zo verschrikkelijk uniek. En dat is ook helemaal niet erg...

onderzoek

Om zo'n serie te maken moet ik altijd eerst het thema uitwerken. Ik moet kijken wat ik wel wil, en wat niet. Ik moet de grenzen van het thema bepalen. Bedenken hoe ik het thema kan verbeelden. Uiteindelijk moet ik dan keuzes maken, maar in eerste instantie vooral voorbereiden. Wanneer ik dat in één woord zou samenvatten zou dat het woord onderzoek zijn.

Onderzoek klinkt als iets praktisch. Nee, dat valt tegen en dan wel vooral als het gaat om onderzoek met een open blik. Ik doe dat door mijn verstand in te schakelen, te denken. Dat is geen verplichte techniek, dat denken, maar voor mij werkt het. Denken schept namelijk afstand. Voelen brengt je dichterbij; dichterbij anderen en dichterbij een onderwerp. Dat is nou net wat ik in eerste instantie niet wil. Ik wil zien wat andere mensen doen...en dan het tegenovergestelde doen en dan vanuit dat contrast kijken; wat doen ze, en waarom, en hoe...

aan boord

Een voorbeeld, ik was vlak voor ik dit bericht schrijf aan boord van de veerboot naar Vlieland. Ik hoopte op een drukke boot, maar daar was het kennelijk de dag niet voor. Een drukke boot bevat namelijk extra veel mensen en dat is uitermate boeiend voor onderzoek naar hoe mensen functioneren qua individualiteit.

Wat had ik dan willen onderzoeken? Zoals gezegd probeer ik graag de grenzen van mijn thema te onderzoeken. Wat doen mensen, tonen ze opvallende tekenen van individualiteit, of blijkt juist dat ze helemaal niet zo individueel bezig zijn. Mensen doen, dat maakt het spannend, heel veel dingen zonder ze dat door hebben. Zonder bedoeling, zonder er bij na te denken.

magneet

Het was mooi weer om aan dek te staan. Aan het eind van de reis was ik klaar met mijn voorgenomen bezigheden en ging ik ook naar boven. Slechts een twintigtal anderen was me voor gegaan en stond verspreid over het dek. De een stond op zijn mobiel te kijken, de ander zocht naar haar rinkelende telefoon in een vrouwentas (vrouwen en tassen zijn een foto-serie op zich waard), een derde en vierde stonden met elkaar te praten en anderen stonden her en der over de reling in de verte te kijken. Kortom, niets aan de hand, precies zoals het hoort...

Dan verandert ons schouwtoneel opeens. De boot heeft een bocht gemaakt en aan stuurboordzijde varen we parallel aan de Vlielandse kustlijn. Het lijkt dan alsof er een magneet op het strand staat; iedereen, ongeacht waar ze mee bezig zijn, loopt naar de reling aan die kant van het schip. Maar waarom eigenlijk; er is niet echt iets bijzonders te zien, al zeker niet wanneer je ook daar gewoon op je mobiel blijft kijken. Ik zie het gebeuren en maak er met mijn telefoon een paar onderzoeksfoto's van. Eerst vanaf bakboordzijde, dan vanaf stuurboord en nog één aan de achterkant van de boot. Grappig; ik voel sommige mensen denken : wat doet die man en waarom ? Terwijl ik denk : wat doen die mensen en waarom ?

 

 

 

 

niet helemaal

Nee, dit is niet helemaal zoals ik het wil in die individualiteit-serie. Er was hier, hoe mager ook, een reden voor dat gedrag. Bijvoorbeeld om het eiland van dichtbij te willen zien. Ik ben op zoek naar minder gerichte handelingen, meer onbewuste automatismen. Een tijdje geleden zag ik een foto van een perron met zo'n tien wachtende mensen. Allemaal kijkend op hun mobiel, behalve één. Misschien een lege batterij... Is uniciteit een keuze of het gevolg van onbewuste reacties op toevallige omstandigheden ? Ik (onder)zoek nog even door...

samenvatting

De complete samenvatting van waar ik sta na twintig maanden SPAGHETTI. Ik ben er blij mee dat ik er aan begonnen ben, maar dat had je waarschijnlijk al door...

• Laten we beginnen bij iets waar ik je hulp bij nodig heb; mijn zelf-gegeven opdracht om een portret-project te starten. Daar heb ik natuurlijk mensen voor nodig die zich willen laten fotograferen. Een portret op mijn manier. Samen met jou zoekend naar hoe we dat dan doen. Voor de details verwijs ik je naar het bericht van vorige week. De eerste kandidaten hebben zich gelukkig al aangemeld, maar graag heb ik jou er ook bij... Meld je even aan. Het is vast leuker dan je denkt...
• De tweede belangrijke mijlpaal is het verschijnen van mijn verzamelboek met alle berichten en foto's uit 2018. Onder de naam jaar NUL heb ik daar echt iets moois van gemaakt, gedrukt op A4 formaat, hardcover, 338 bladzijden, mooi stevig papier. Het eeuwigheidskarakter van een gedrukt boek voelt anders dan SPAGHETTI vanaf het beeldscherm. LET OP : jaar NUL is nog in de voorintekening tot 6 oktober (voor €39,90 in plaats van €49,90). Zie het extra bericht van iets meer dan een week geleden.
• Mijn belemmerend tekortschieten rond mijn afstudeer-serie, door mij ook wel aangeduid als de aquarium-serie, kan ik natuurlijk nooit meer helemaal goed maken. Ik ben bezig met een boekje met die serie als herinner-ding. Via-via heb ik inmiddels met Doeke, de geportretteerde op het toilet, contact. Van Pamela (met de tulpen) heb ik wel het e-mail adres, maar nog geen reactie op mijn mail. Hanneke en haar moeder blijken beide te zijn overleden. Dat zag ik van Hanneke niet aankomen, echt schokkend en triest. Met de resterende mannen ben ik nog niet verder dan de voornamen (Ben en Jasper).
• Ik heb een werkende online winkel. Ik moet er nog wel één en ander aan verbouwen en een heel aantal details verbeteren. Aan de andere kant vraag ik me af of een winkel wel ergens op slaat. Wel voor de boeken, maar om alle foto's er nou in te zetten in allerlei afdrukvormen... ik ben er nog niet uit. Misschien verdwijnt dat deel net zo hard weer.
• Wanneer ik af en toe even tijd over heb (ja, wanneer dan...) ben ik bezig met een Kata-boekje van een tweetal series met een verhaal
• De website van Kata is nu ook tekstueel af. En natuurlijk heb ik dan meteen de knagende twijfel; is al die tekst wel nodig ? Leg ik het niet teveel uit ?
• Uiteindelijk moet niet mijn denkbeeldige Kata, maar ik zelf blij worden van waar ik mee bezig ben. Ik ben aan het denken over mijn eigen website en wat ik daar mee wil
• De eerstkomende doelen zijn :
  • foto-boekje van Kata met een tweetal thematische series
  • exposeren, niet commercieel, maar ik ben benieuwd naar reacties
  • mijn eigen website weer zinvol vullen