Misschien was het je ook zelf al wel eens opgevallen. Schoonheid en diepgang zijn niet van nature vrienden.

De vorige keer dat ik er was, Appelscha, was halverwege april. Het was toen die keer prachtig zonovergoten weer, hemelsblauw, net als afgelopen maandag, het was toen een prachtig bos, net als afgelopen maandag en het was toen een zinderend hete zandverstuiving, inderdaad net als maandag. En toch...net als maandag...

De vorige keer was ik verrast door de schoonheid van het Drents-Friese Wold, zoals het daar officieel heet. Verder dan schoonheid kwam ik toen fotografisch jammer genoeg niet, zeker niet in het eerste bericht dat ik er aan wijdde. In het tweede bericht zat nog wel een beeld waar ik vrolijk van werd vanuit het zichtpunt van mijn alter-ego Kata Olstrom, maar al met al haalde ik er niet uit wat ik had gehoopt.

zo meteen

Om je een indruk van afgelopen maandag te geven. Dit is de basis van één van de twee beelden die ik je deze week laat zien; volgens mij een behoorlijk goed voorbeeld van de schoonheid die ik aantrof. Met zoveel schoonheid ligt de diepgang niet voor het grijpen.

Zo meteen zie je het eindresultaat van dit beeld; zwart-wit, vierkant en asymmetrisch. Ik heb wel eens in een cynische bui geschreven dat zwart-wit de redding is van mislukte foto's, maar mislukt is niet echt een randvoorwaarde; al is het in kleur, hier ben ik best blij mee...

 

 

terugkeer

Soms ga je terug en maak je dezelfde fouten. En nee, dit keer zitten er niks dieps in die uitspraak. Ik verwijs niet naar onderlagen in de menselijke contact-tragiek, naar dwanghandelingen die telkens opnieuw niet het gewenste resultaat hebben of naar terugkerende onrustige dromen over woest-aantrekkelijke onmogelijkheden in het algemeen.

Nee, dit keer ben ik gewoon terug gegaan naar Appelscha. Terug, juist omdat ik niet kon vinden wat ik zocht. Om opnieuw dezelfde fouten te maken. Het maken van dezelfde fouten is namelijk niet altijd verkeerd...

altijd twijfel

Een groot deel van mijn leven heb ik getwijfeld of ik inhoudelijk wel voldoende te melden heb. Meningen wekken bijvoorbeeld altijd de schijn dat je over dingen nadenkt, daardoor een eigen mening hebt en dus iets voorstelt en wat te melden hebt. Meningen heb ik niet zoveel...

Diezelfde twijfel had ik ook aan het begin van mijn studie aan de fotoacademie en zeker bij de start van SPAGHETTI. Zou ik wel genoeg te melden hebben, genoeg visie en inhoud, om met mijn beelden (en teksten) langer dan enkele weken te boeien. Om foto's te maken die iets te vertellen hebben. Om sowieso iets te melden te hebben en dat foto's mijn voertuig daarbij zijn.

inhoud

Als ik het vergelijk met anderen ben ik beschermd opgevoed, zonder streng geloof, in veiligheid en nooit hoefde ik zonder eten naar bed. Ook daarna heb ik erg weinig echte tegenslag gehad. Daar ben ik, ondanks dat het de vorming van een rijke, onuitputtelijke inspiratie-bron heeft verhinderd, wel heel blij mee. Maar de vraag blijft : heb ik, zonder wezenlijk tegenslag in het leven, wel voldoende diepgang, of blijft het bij een soort salon-bespiegelingen.

Ook fotografisch vertaalde mijn gebrek aan leed zich. Op de fotoacademie mistte ik bijvoorbeeld de fotografische diepgang door niet minimaal één betrokken serie te hebben met stervende ouders, broers of zussen met een handicap en/of maatschappelijk wenselijke statements over dingen als genderneutraliteit of discriminatie waarin je je eigen individuele mening kunt laten zien. Anderen maakten boeiend werk rond die thema's, maar ik moest verstek laten gaan bij gebrek aan...

zoeken

Wat doe ik dan wel. Ik verbaas me over de wereld. Ik zie de dingen vaak net een kwartslag anders en als dat al niet zo is, dan probeer ik het zelf wel uit hoe de wereld er uit ziet wanneer je anders kijkt. Mijn fotografie gaat niet per sé over leed, over lijden of ellende, maar het gaat wel ergens over. Het gaat over verwondering, over de blootlegging van gevoelens, twijfels, verwachtingen en hunkeringen. Ik bespiegel. En ja, al mijn bespiegelingen zijn salon-bespiegelingen, zoals alle bespiegelingen in wezen vrijblijvend zijn...

 

 

fouten

Wat ging er fout in Appelscha ? Hetzelfde als de vorige keer. Dit keer wel bewust. Ik was er weer met knalharde zon, met veel te grote contrasten voor beelden waarin je nuances wilt laten zien, met helder, scherp weer, met eindeloos ver zicht, terwijl ik juist houdt van intieme, begrensde, beetje rommelige beelden. En, last but not least, had ik mijn favoriete lens bewust thuis gelaten.

Met deze andere lens moet ik mijn verhaal op een andere manier doen dan gebruikelijk. Spannend wel. Ik moet anders-dan-anders opletten bij mijn onderwerpkeuze, ik moet opletten hoe voor-, midden- en achtergrond iets anders toevoegen aan het beeld dan met mijn gebruikelijke lens. Eenmaal thuis met voor mij veel te scherpe beelden moet ik hernieuwd over mijn bewerkingskeuzes nadenken. Mijn eigenheid, de zwart-witte, vierkante landschapsfotografie blijft natuurlijk; wel scherper dit keer. Geen panorama's, geen gecentreerde onderwerpen...

vorst

Soms ben je ergens nog niet aan toe, loop je in rondjes, moet je echt fysiek terug om dezelfde fouten te maken. In dat geval moet de vorst er overheen; moet je even gedwongen tot stilstand komen. Krakend van de kou tot stilstand in een woestijn-hete zandverstuiving, dan heel langzaam tot honderd tellen en dan 10 minuten op de ontdooistand, wachtend op het belletje. Wachten tot er iets gebeurt kan zo mooi zijn.

Tijdens het ontdooien zie je het dan zomaar... Mijn eeuwige twijfel is deze week niet nodig. Ook met scherpte en contrast kan ik beelden maken die niet alleen uitblinken in schoonheid, maar ook inhoudelijke diepgang kennen ! Schoonheid en diepgang.... volgende week verder...