Vorige week had ik een bericht met een portret van mijzelf dat ik zelf, maar dan in mijn rol als Kata, had gemaakt. Een soort zelfportret, maar ook weer niet. Dat portret gaat het eerste van een serie worden. Een serie over confrontatie en kwetsbaarheid, over ongemak en nieuwsgierigheid, over verbinding en onverbondenheid, een serie die in essentie gaat over overgave en vertrouwen.

Dat specifieke portret van vorige week is een aanloop naar Kata's eerste portret-project; een project dat ik voor de verandering wél ga uitvoeren. Voor de jaarwisseling (klinkt verder weg dan het is) moet ik daar mee klaar zijn en dan kunnen de resultaten nog mooi in dit SPAGHETTI-jaar mee.

mail

Had je je in het verleden aangemeld om mee te doen met één van mijn portret-serie-ideeën en heb je afgelopen week geen mail van me gehad, laat het dan even weten (en kijk ook even in de spambak). Heb je wel een mail gehad en al gereageerd, dan heb ik je al heel kort geantwoord dat je meer van me gaat horen. En had je nog niet gereageerd, dan krijg je gewoon een herinneringsmail...

droefheid

Een paar berichten geleden vertelde ik je dat ik bezig was om mijn bestaande beeldarchief te doorzoeken naar foto's die aan Kata toe te schrijven zijn. Ik wil haar wat meer breedte en diepgang geven; vandaar trouwens ook het portret-project. Kata rommelt, net als ik, ook vast gewoon wel eens wat aan, zonder dat het áf is. Beeldmateriaal dat het aanzien best waard is, maar misschien geen portfolio-materiaal.

Afgelopen week was ik bezig om Kata van een extra collectie te voorzien uit bestaand materiaal dat ik had geschoten op de oude begraafplaats van Boedapest. Deze week zorgt die nieuwe collectie voor een bruggetje dat ik niet aan zag komen.

Of die collectie een blijvertje is, of niet, daar ben ik nog niet zeker van. Ik wil Kata's imago niet al te somber maken. Ze moet juist de kant op van de portretten, van de interne kracht, van verbeelding en confronterende kwetsbaarheid. Daarom twijfel ik ook of ik haar nu een extra collectie moet geven met nog meer afstandelijke waarnemingen, overdenkingen en somberheid, en dat, terwijl ik zelf vandaag juist heel goed in mijn vel zit...

still alive

Als commentaar op mijn bericht van vorige week kreeg ik onder meer een reactie van een zekere Hein (ja, ik ken hem, absoluut). Hij had een hiernamaals-associatie bij mijn zelfportret, althans een overlijden-opbaring associatie.

Ik snap hoe hij daar aan komt, en dat is één van de dingen waar ik nog aan wil puzzel-knutselen. Imand die de ogen dicht heeft is, zelfs in zwart-wit, niet per definitie dood, maar hoe laat je dat zien ? Lees zijn commentaar hier nog maar eens na (helemaal onderaan).

Vanaf die doodgewaand-ervaring naar de inhoud van mijn bericht van vandaag is niet heel moeilijk. Een begraafplaats heeft wel iets met dood, met verlies en met pijn. Over dat laatste wil ik, of eigenlijk Kata, het deze week hebben. Fotografisch gezien dan...

zachte randen

Hoewel ik daar zelf, gelukkig, erg weinig ervaring mee heb, zie ik bij een aantal van mijn dierbaren dat het overlijden van een geliefde heel veel pijn, verdriet en wanhoop veroorzaakt. Allemaal gevoelens met harde, scherpe randen, waar je je iedere dag, ieder uur, en in het begin iedere minuut aan snijdt.

Na verloop van heel veel tijd wordt de wanhoop minder heftig, en veranderen de pijn en het verdriet in vormen met meer zachtheid. Het missen gaat niet over, maar door de zachtere randen hou je het verlies op termijn anders vast; misschien juist wel dichterbij, ook omdat fijne herinneringen zich er weer mee kunnen vermengen.

ultieme rust

Op de grote begraafplaatsen waar ik graag kom in andere steden, ga ik altijd op zoek naar de uithoeken die een beetje vergeten lijken. De mensen die daar onder de grond liggen, liggen daar al heel lang. De pijn, het verdriet en de wanhoop van hun nabestaanden zijn verzacht, verdwenen, misschien zijn die zelf al overleden.

De graven, de stenen en monumenten zijn ooit met heel veel zorg uitgekozen op het moment dat de gevoelens van pijn, verdriet en wanhoop nog overweldigend waren. Daarna zijn de graven jaren bezocht, onderhouden en van nieuwe bloemen voorzien en is de scherpte van de gevoelens gesleten. En nu heerst er rust, ultieme rust. Alleen sporen van het verdriet en de pijn zijn er nog, het gras wordt soms gemaaid, er heerst zachtheid...

 

 

 

 

verder lezen

Ik heb me ingehouden. Verwijzingen naar, en uitwijdingen over Goethe (Himmelhoch jauchzend, zum Tode betrübt) en Lars von Trier (de drie beeldjes in Antichrist : The three beggars, pain, grief, despair) hadden het verhaal te lang gemaakt. Maar als je niets te doen hebt, kun je altijd zelf gaan zoeken...

Misschien herken je één van bovengetoonde foto's uit een eerder bericht (het zou me verbazen). Ik ontdekte dat ik op 28 september 2018 ook al eens over deze begraafplaats schreef. Wil je dat bericht nog eens nalezen : klik hier.

Wil je Kata's collectie over de verzachting van de pijn in zijn geheel zien : je vindt de 9 foto's voorlopig op een verborgen bladzijde op de website van Kata.