Om heel kort met de deur in huis te vallen : morgen is er een extra SPAGHETTI bericht. Ik heb je er niet overdreven mee lastig gevallen, maar dit weekend is wel de laatste mogelijkheid om het boek jaar NUL met voorinteken-korting voor slechts € 39,99 te kopen. Hardcover, A4 formaat, 338 prachtige bladzijden, het is bijna té veel voor zo'n prijsje.

Echt, ik zou het aanschaffen. Doe jij dat niet, dan even goede vrienden en absoluut blijf je hier heel erg welkom, maar je hebt jezelf er wel mooi mee te pakken. Je hebt dan namelijk wel een enorme kans laten liggen (kijk hier nog maar even). Morgen meer, ook dan geen botte reclame, maar een aantrekkelijk aanbod, verpakt in een inhoudelijk boeiend verhaal...

de aanleiding

Deze week een dierendag bericht. Daar kun je me maar heel zelden op betrappen, dat ik met een bericht inhaak op de actualiteit. Het is dit keer dan ook meer toeval dan opzet. Laat ik beginnen met de aanleiding en de kronkelige wegen van mijn gedachten die me hierheen hebben geleid. Het startte een paar weken geleden bij mijn bericht over mijn eindexamenserie; die met de aquaria.

Vanuit een ongemakkelijkheid voelde ik de behoefte om de modellen van die serie terug te vinden en alsnog een bedankje voor ze te maken. Inmiddels schiet dat allebei goed op. Ik ben nog op zoek naar één van de zes en ben heel hard bezig geweest een boekje van die serie te maken. Dat boekje is mijn dank voor de modellen, maar ik maak het ook voor mezelf, om beter recht te doen aan die serie.

De stap naar het dierenthema was erg dichtbij. Simpel zelfs; aquaria zitten vol met vissen en terwijl ik met het boekje bezig was, besefte ik dat ik erg weinig dieren fotografeer.

dierendag

Vanuit die gedachte dat dieren maar heel zelden mijn hoofdonderwerp zijn, ben ik op zoek gegaan in mijn archief naar beelden met dieren. Inderdaad houdt dat qua aantal niet over, op een zwaan en een paard als basis voor een samengesteld beeld na. Pas toen zag ik dat dit bericht op dierendag uit zou komen. Ter compensatie van mijn gebrek aan dierenbeelden besloot ik om een dierenthema aan dit bericht te wijden.

Een tweede reden was inhoudelijk. Ik was, al zoekende, op een dilemma gestuit en zoals we weten is dierendag dé dag van de dilemma's. Van dilemma's en van hypocrisie. We geven allemaal onze huisdieren wat extra aandacht. Meestal in de vorm van extra voedsel; een blikje op basis van een ander dier, lam, zalm of kip of zo. En 's-avonds eten we zelf ook gewoon een abstract vleesproduct uit een plastic bakje; zoiets doet tenslotte het minst aan een dier denken.

Zelf ben ik geen haar beter hoor, al ben ik geen vlees-man. Terugdenkend aan mijn korte, pragmatische, periode van flexibel vegetarisme zie ik dat ook mijn hoofd en maag hier een onoplosbaar dilemma vormen.

dierenleed

Het dilemma waar ik tegen aan liep speelde zich af in Bulgarije. Ooit liep ik daar door een buitenwijk van een stad. Ik weet het niet eens meer, maar waarschijnlijk was ik er met de metro heen gereden. Het was gewoon een normale buitenwijk met flats, een winkelcentrum en een bouwput. Met de camera in de hand heb ik daar een uurtje rondgelopen. Af en toe een foto; ik kon het niet echt vinden, het was te veel middelmatigheid. Ik liep langs een flatgebouw toen ik een kat hoorde miauwen.

 

 

Ergens verderop, in de schaduw, zag ik het beestje zitten en ik lokte haar met een geluidje. Huppelend kwam ze dichterbij en opeens zag ik de gapende wond op het hoofd. De kat leek die wond zelf niet eens door te hebben. Erg vervreemdend. Een soort schok als in de film The Sixth Sense (ken je die film, dan snap je me; anders is dat echt een aanrader, als een beetje eng niet teveel voor je is).

 

 

dilemma

Maar ja, wat doe je dan. Als welopgevoede en goedbedoelende passant. Ik spreek de taal niet, de Bulgaren spreken over het algemeen geen bruikbaar buitenlands. Geen idee hoe dat werkt, waarschijnlijk bestaat de dierenambulance daar nog niet. Ik heb geen tijd voor een kat met een hoofdwond, of beter gezegd, het diertje heeft te weinig prioriteit voor me. Toch voel ik dat ik er iets mee zou moeten; een vaag verantwoordelijkheidsgevoel dat je krijgt van oogcontact.

Dat zijn verschillen tussen mensen. Sommigen luisteren niet naar katten, anderen lokken ze niet. Of een wond van een dier maakt ze niets uit en ze lopen door. Weer anderen, zoals ik, doen ook niets en voelen zich daar toch ongemakkelijk onder. En heel sommigen weten misschien een betere oplossing. Als jij dat bent, hoor ik dat graag.

afsluitend

Met een vooruitblik naar het bericht van morgen : niet alleen mensen verschillen van andere mensen. Ook dieren verschillen van mensen. Dieren genieten bijvoorbeeld niet van kunst, hebben geen zelfspot, houden niet van muziek, dansen niet en ze lachen nooit. Ook scherpen ze zich niet aan andermans gedachten door een blog te lezen. Kortom, blijf lezen of schaf in ieder geval het boek jaar NUL aan 😉 Spijt komt eerder dan je denkt (en ook : spijt komt eerder als je denkt)...