Afgelopen weken heb ik het gehad over kwaliteit; eerst over de kwaliteit van foto's, daarna over de kwaliteit van de fotograaf. Volgende week ga ik dat thema afronden met een bericht waar beide onderdelen én het onderwerp van vandaag in gaan samenkomen. Ik beloof je nu al, dat wordt een boeiend bericht, ook zeker omdat ik uitgebreid aandacht geef aan een fotografe die ik om diverse redenen erg krachtig vind. Vrijdag eind van de middag staat ie voor je klaar !

Nu wil ik het graag hebben over de minder prettige kant van het streven naar kwaliteit. Wanneer het je namelijk wel lukt om veel en kwalitatief sterke beelden (als fotograaf) te maken, kan het best zijn dat je toch het gevoel hebt dat je daar iets bij kwijtraakt; onbevangenheid, openheid. Dat je wordt meegezogen in iets, maar dat je door het succes eigenlijk niet mag zeuren. En wat moet je dan ? Volgende week gaan we het daar over hebben. Nu wil ik het hebben over de verlamming die kan optreden, alleen al door de gedachte dat je kwaliteit MOET leveren... 

Naast dit één na laatste bericht over kwaliteit ben ik deze week heel hard bezig geweest met mijn tweede project; het project dat ik naast deze fotografisch getinte blog opzet. Ik denk dat het voor diegenen die benieuwd zijn naar mijn vorderingen zeker een project-aflevering is die je niet mag missen. Vreemd genoeg gaat het onderwerp van vandaag ook wel een beetje over het punt waar ik met dat project ben aangeland. Het voelt wel goed dat beide projecten elkaar nog steeds raken.

Onzekerheid

Meestal zie je kwaliteit als een eigenschap die je wilt nastreven; je wilt graag een boeiende (en liefst ook mooie) foto maken, je wilt graag je kwaliteiten als fotograaf zien in de kracht van de herhaling en in het feit dat je samenhangende series kunt maken (over series gaan we het in een van de volgende weken nog verder hebben). Dat streven is mooi en geeft energie; kwaliteit aan iets toevoegen geeft altijd energie. Het maakt ook dat je je onzeker voelt. Kun je dat wel ? Kunnen anderen dat misschien veel beter ? En wat voeg jij dan nog toe ?

Op dat punt sta ik met mijn tweede project. Ik heb een plan dat ik echt heel spannend vind en waarvan ik weet dat ik lang niet alles kan (en wat ik kan, ben ik ook zeker niet de beste in). Ik wil tutorials gaan maken. En zoals je weet, daar ben ik niet de eerste mee, en ook vast niet de beste. Ik kan prima iets uitleggen wanneer we één op één zijn, maar op een video wordt dat al heel anders. Marketing en commercieel denken is nog zoiets; geen idee of dat te leren is.

Dit onzekere moment doet me denken aan het moment dat ik samen met mijn voormalig zakelijk partner Wiebe bij een copyshop stond en we aan één van de eigenaars hadden verteld dat we een software-bedrijfje waren gestart. Die deed daar toen heel laatdunkend over en lachte ons bijna uit : "daar zijn er nu al veel te veel van; wat moeten jullie daar nou als beginnertjes nog tussen". Nu, na 33 jaar een heel behoorlijk en vooral interessant bestaan met en door dat software-bedrijfje te hebben gehad, kan ik er wel om lachen. Toen had het me er bijna van weerhouden om het zelfs maar te proberen.

Zelfvertrouwen en motivatie

Juist wanneer je iets gaat aanpakken dat je niet perfect kunt (je begint er immers net mee) ga je twijfelen aan jezelf en waar je mee bezig bent. Juist die vragen zijn dodelijk voor je zelfvertrouwen en motivatie : Kun je dat wel ? Kunnen anderen dat misschien veel beter ? En wat voeg jij dan nog toe ? Dat je die vragen hebt is heel natuurlijk. Wanneer ze er al bij voorbaat voor zorgen dat je onzeker wordt en je zelfvertrouwen en motivatie worden geraakt, zou je kunnen spreken van 'automatische gedachten' (een term uit de psychologie, zoek maar even op internet; hetzelfde mechanisme zorgt voor depressies). Laat je gevoel niet door dat soort gedachten leiden zonder dat je ze echt getoetst hebt...

Ja, het is best mogelijk, en dat gaat ook zeker over mijn eigen twijfel, dat je dat inderdaad niet kunt, dat anderen dat veel beter kunnen en dat je inderdaad wel erg weinig toevoegt. Desondanks moet je het wel proberen, voor je je er van laat weerhouden. En er je stinkende best voor doen ! Ik heb ook wel gedacht dat er fotografen zijn die veel beter zijn dan ik, maar ja, die gaan geen tutorials maken, want ze zijn fotograaf. Of docenten die veel beter iets kunnen overbrengen dan ik, maar ja, die weten dan weer weinig van fotografie. En dan nog zijn er heel veel mensen die misschien wel beter fotograferen én beter lesgeven, maar ja, die hebben helemaal geen behoefte om tutorials te schrijven.

De dingen doen

Juist die bijzondere samenloop van eigenschappen en omstandigheden die aan jou (en mij) kleeft, zorgt er voor dat we de dingen doen die we doen. Dat we onze nek uitsteken en dingen aangaan waar we niet bij voorbaat zeker over zijn. Dat we iets proberen en experimenteren ! En het belangrijkste : wij doen het dan maar mooi wel ! Laat je dus niet uit het veld slaan door dit soort 'automatische gedachten' of door anderen die twijfels hebben. Ga er voor ! Je motivatie even in één zin samengevat :

Je hebt mensen die de dingen doen en mensen die de dingen beter hadden gekund.

Ik heb een foto bij dit bericht gekozen waar ik juist die ongelijkheid in beeld heb willen brengen. Aan de ene kant de zelfingenomen, perfect belichte, trotse en protserige Neptunus en aan de andere kant de overbelichte vuilnismannen die in de knetterende zon hun werk staan te doen. 

 

 

Deze week heb ik voor het eerst de mogelijkheid van reacties onder de berichten aangezet (helemaal onder aan de bladzijde). Vooral voor mijn tweede project hoop ik dat ik mensen er toe weet te verleiden dat ze ook hun eigen project gaan oppakken en naar aanleiding daarvan opmerkingen of vragen hebben. Voel je niet verplicht een bericht achter te laten natuurlijk. Het mag; niets hoeft !