Zoals je zo langzamerhand ongetwijfeld opgevallen is, hou ik erg van bomen als verbeelding van gevoelens, inzichten, begrippen en emoties. Krampachtige bomen, zoals twee weken geleden, die zich met hun gekromde tenen in de grond vastgrijpen als verbeelding van mijn eigen angst tegen verandering. Of als zee van bomen om me in te verliezen, om in terecht te komen als ik eindelijk de rem weet los te laten. Of als omgevallen boom waarbij ik me afvraag of ik meer ben zoals de denkbeeldige specht die naar beneden blijft kijken langs de omgevallen stam, of dat ik in dat geval mijn vaste kader en daarmee de vertrouwdheid zou kunnen loslaten. Mijn bomen-foto's gaan gewoon over mij; van al mijn foto's zijn dit zeker zelfportretten...

Deze week nog even één bomen-aflevering, volgende week ga ik proberen weer iets met mensen te vinden. De serie van deze week is al een wat oudere serie. Ik had je begin dit jaar toegezegd om zo veel mogelijk nieuw(er) werk te laten zien. Tot nu toe is dat heel behoorlijk gelukt, maar ik heb helaas niet de tijd om iedere week op pad te gaan, en zelfs al zou ik dat wel kunnen, is het nog maar de vraag of ik iedere week met iets boeiends zou thuiskomen. Wat ik al een tijdje concludeer is dat het zo langzamerhand tijd wordt om in een vreemde omgeving iets langer inspiratie op te doen. Eind mei heb ik dat in de agenda staan. Tot die tijd heb ik nog wel een paar projectjes in de omgeving in gedachten.

vlieland

Onderstaand zie je vier foto's. Een intieme serie met bomen. Vreemd dat ik deze serie nog niet eerder in een bericht heb besproken. Het is namelijk één van mijn kern-series. In de detail-uitwerking kan er nog wel één en ander worden verbeterd, maar als conceptuele serie ben ik er blij mee. Blijdschap is daarbij trouwens niet hetzelfde als tevredenheid...

Ieder jaar ben ik tijdens de zomer zeker twee weken op Vlieland en ik probeer het toch altijd weer, al vind ik het erg moeilijk om juist in zo'n vertrouwde omgeving nieuwe beelden en verbeeldingen te vinden. Zwervend over het eiland kwam ik op een gegeven moment terecht in het zogenaamde bomenland; een ruwe grasvlakte met door weer en wind geteisterde boompjes en Schotse hooglanders. En daar zag ik ze, losse boompjes en kleine groepjes die op zoek waren naar contact.

Die boompjes staan daar vrijwel los in de grasvlakte en hebben daardoor, als je oppervlakkig kijkt, iets eenzaams. Dat is volgens mij een té voorbarige invulling; ik zie het meer als solistisch. Ik ben zelf ook solistisch, niet eenzaam, maar wel met zo nu en dan een wringend gevoel over hoe ik in mijn omgeving sta. Precies datzelfde gevoel overviel me bij die boompjes.

intimiteit

Om een gevoel van intimiteit in mijn beelden te krijgen heb ik ze vrij direct gefotografeerd; het is alleen ík en de boom. De omgeving van de boom is vaag en overbelicht en doet er eigenlijk niet toe. Het draait duidelijk om de boompjes, die in al hun eigenheid en kwetsbaarheid van dichtbij zijn gefotografeerd.

Om het gevoel van intimiteit nog te vergroten is de onscherpte en onduidelijkheid op technische wijze vergroot door de overbelichting te benadrukken en een flinke hoeveelheid ruis toe te voegen. Met de kleuren heb ik ook iets vervreemdends gedaan, waardoor je een beetje het gevoel krijgt dat je in een droom bent beland en één op één met deze boompjes in contact bent gekomen. Dat ze je hun diepste roerselen vertellen, alleen al door hoe ze poseren. Boomportretten. A dream within a dream.