Vorige week heb ik zoekend beeldmateriaal laten zien van een aantal bos/boom beelden die ik op Vlieland heb gemaakt. De week daarvoor had ik zoekend materiaal voor een serie met selfies. Waarschijnlijk had je het nog niet door (ik zelf tenminste niet), maar het gaat wel ergens naar toe, daar ben ik achter gekomen toen ik er vandaag over na dacht. Het kernwoord daarbij is "zoeken". Ik voeg er nog twee foto's aan toe die in diezelfde lijn passen en dan ga ik volgende week  bespreken welke samenhang ik er in zie.

Voor het hier en nu dus twee foto's met een verhaal waarvan je denkt 'wat moet ik er mee' 😉 . Allebei komen ze uit de resultaten van mijn uitstapje naar Boedapest, twee jaar geleden. Dat was één van mijn één-keer-per-jaar fotoreisjes die ik mezelf gun. Vorig jaar was ik in Valencia en dit jaar, sterker nog, op het moment dat dit bericht online gaat, ben ik ook in Spanje; dit keer in Sevilla. Ergens de komende weken ga je daar vast meer van horen en vooral zien.

Mijn foto-trips

Tot nu toe heb ik, mijn huidige foto-vakantie meegerekend, de afgelopen jaren 4 steden bezocht in het kader van een foto-trip; reisjes met het enkele doel om foto's te gaan maken. Ondertussen zie ik dan natuurlijk ook de toeristische hoogtepunten en kom ook wel door de drukke winkelstraten, maar daar ben ik bepaald niet naar op zoek. Ik ben echt op zoek naar "beeld". Met shoppen heb ik niet veel, met alleen "mooi" ook niet en met historie al helemaal weinig. Je zag het aan de selfies dat ik bij zo'n bezienswaardigheid iets heel anders zie en zoek dan de andere aanwezigen. Natuurlijk ben ik ook op andere uitstapjes, zoals toen ik voor mijn werk meermalen naar Bulgarije mocht, uitgebreid op foto-pad geweest, maar dat is toch anders. Dit is zo geconcentreerd en bovendien ben ik helemaal alleen op de wereld...

De eerste keer, ik ging toen in november naar Lissabon (een aanrader trouwens), kreeg ik dat reisje als kado van mijn vrouw, kinderen, vrienden en vriendinnen voor mijn verjaardag. Van die reis naar Lissabon heb je in deze blog al divers materiaal gezien, zoals de begraafplaats, de zwaan in tegelomgeving, de man met hondje bij het tempeltje en de oude vrouw op de trap.

Boedapest : moeilijk landschap

De volgende stad was Boedapest, waarvan ik je tot nu toe nog niet heel veel van mijn resultaten heb laten zien. Boedapest was moeilijk; het was mijn eerste foto-reisje na mijn hart-perikelen en dat voelde, helemaal alleen in een omgeving waar ik de taal niet sprak, toch wat onzeker. Dat was ook precies de reden dat ik wilde gaan; om te ervaren hoe dat voelde en om niet onnodig voorzichtig te worden. Een angstig leven is geen fijn leven.

Ook fotografisch vond ik Boedapest moeilijk; ik heb er echt heel erg veel gelopen en lang gezocht naar beeldmateriaal. Wel kwam ik daar op de selfies serie en daar ben ik erg blij mee. Ook het ingepakte grafmonument is nog steeds een top-foto. Maar nee, ik kon het er vooral (stads)landschappelijk niet echt vinden; het risico van cliché's is dan levensgroot aanwezig; dat ik vervallen gebouwen en desolate landschappen ga fotograferen om een vervallen gevoel te verbeelden. Te gemakkelijk en oninteressant; bovendien ben ik wel aardig door mijn "vervallen" periode heen, haha. Als je even terugdenkt aan mijn serie in Bulgarije waar ik met armoedige omgevingen en tegenlicht juist de hoop en het vertrouwen van de mensen verbeeldde, is dat toch echt een stuk hoopvoller fotografie, want verbeeldend (en niet alleen afbeeldend). Ik kan even niet vinden of ik die serie al hier heb besproken, maar dat komt anders nog wel eens. Enfin, de komende weken zie je ook vast nog meer van Boedapest.

Valencia : goed voorbereid

Vorig jaar ben ik naar Valencia geweest. Fotomateriaal volgt ook zeker nog in SPAGHETTI. Ik had me daar inhoudelijk vrij aardig op voorbereid. Dan bedoel ik niet het geknoei om voor weinig geld een vlucht te vinden, vervoer naar de stad, een slaapplek en dergelijke, maar echt inhoudelijk. Ik bedenk dan met welke projecten ik verder wil en wat ik ongeveer wil gaan doen. De omgeving bestudeer ik door te kijken wat er te beleven is (daar loop ik altijd toch wel een keer langs), en door met Streetview door een aantal (buiten)wijken te lopen. Ook parken en pleinen bekijk ik graag vast van tevoren. Sommige projecten gaan dan goed, anderen minder.

Het selfie-project wilde ik in Valencia voortzetten, maar ik heb welgeteld 3 mensen gezien die een selfie maakten bij een bezienswaardigheid. Heel vreemd. Ook mijn project met "wachtmannen" (de mannen die buiten de winkels in lijdzame afwachting om zich heen staan te kijken, terwijl hun vrouw aan het shoppen is) wilde ik voortzetten. Ik kon er niet één vinden. Na wat speurwerk blijken de wachtmannen daar binnen te staan, bij de airconditioning, in plaats van in de zon met ruim 30 graden....

Ook Sevilla, waar ik nu ben, heb ik uitgebreid voorbereid. Spannende ideeën over wat ik van plan ben om fotografisch te gaan zoeken. En ook op plekken die niet voor de hand liggen. Ik heb er zin in. Volgende week/weken meer !

Foto's : zoeken in Boedapest

Deze week twee foto's. De eerste heb ik gemaakt nadat ik eindeloos onderweg was geweest naar een enorme rommelmarkt die niet meer bleek te zijn dan een enorme markt met onwaarschijnlijk oninteressante rommel. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog gespannen en mogelijk was het daar erg boeiend wanneer het helemaal vol met mensen is, maar ik was er, samen met een ouder echtpaar, vrijwel alleen. Ik had er bijna twee uur over gedaan om er te komen (ik had metro station 3 verward met snelweg 3 en dat betekende weer een flink eind lopen) en had het er binnen 10 minuten gezien. Terug ben ik daarom toch ook maar weer lopend gegaan en wel fijn door een afgelegen buitenwijk met de sfeer van een dorp. Daar maakte ik onderstaande foto.

 

Zoeken en verwachten

Een kruising die net geen kruising is, er gebeurt helemaal niets, maar de kruising die net geen kruising is heeft juist daardoor een verwachting in zich; een verwachting dat er wel iets zou kunnen gaan gebeuren; iets onverwachts, iets raars, iets bijzonders. Of iets bekends en vertrouwds. Met de tijd die verstrijkt en het feit dat het eindeloos zo lijkt te blijven; dat er de hele tijd overduidelijk echt helemaal niets blijft gebeuren, wordt de verwachting dat er wel iets gaat gebeuren steeds groter. Zo'n plek houdt een bepaalde belofte in zich en hoe langer die belofte niet-ingelost is, hoe sterker ze wordt.

Ik heb dat ook verder in het leven wel eens; zo'n gevoel dat het onmogelijk is dat er alsmaar niets blijft gebeuren, zelfs wanneer je wilt dat er iets gaat gebeuren... Volgende week kom ik daar op terug. Neem nou dat kruispunt als voorbeeld. Ik heb het gevoel dat er iets is, laat ik het de "werkelijkheid" noemen, die op zo'n plek zoekt naar het "iets" dat zou kunnen gaan gebeuren. De afwezigheid van dat "iets" maakt de spanning van zo'n plek groter; als er wel iets gebeurt is de lol er snel af, want dan weet je wat "het" is dat zou kunnen gebeuren. Dan blijkt dat een langsfietsend kind te zijn op een net te klein fietsje, of een roestende witte auto met een oranje deur, of iets anders praktisch en daardoor onbenulligs. Juist die vormloosheid en de gedachte, misschien wel de hoop dat er iets zou kunnen gebeuren maakt het gevoel tot een gevoel. Een gevoel dat de "werkelijkheid" daar iets aan het zoeken is; iets om te laten gebeuren. Over dat gevoel van zoeken ga ik het volgende week verder hebben. En over wat er gebeurt als de "werkelijkheid" iets zou "vinden" ?

Boedapest : kijken en zien

De tweede foto voor deze week is van heel andere aard. Ook een foto uit de Boedapest resultaten, dat is dan wel een overeenkomst. Ik liep daar rond en had net een broodje bij een bakker gehaald en even wat gedronken toen ik langs dit huizenblok liep. Voor mij is fotografie, als ik er zo volledig gefocused mee bezig kan zijn, een soort aanvoelen. Op het moment dat ik hier liep en (zoals altijd) zoekend om me heen keek, had ik het gevoel dat ik iets met deze plek had. Dat ligt aan de kleur van het gebouw, aan de lijnen in de gevel, aan de symmetrie van het beeld, aan de dichtgetimmerde ramen van het souterrain, aan het luik in de stoep, aan de openkrullende vitrage, aan het roosterwerk voor de ramen en, last but not least, aan de krant op de stoep. Misschien dat ik zonder krant niet geraakt zou zijn, geen idee. Ook hier weer een beeld waar niets gebeurt; waar dat niets zich vooral "binnen" afspeelt. Het afgeslotene waar alle details naar verwijzen is in mooi contrast met de buitenkant die scherp en krachtig is en midden in de wereld durft te staan. Een mooi begin, maar toch, dat kan beter....

 

 

Op die plek heb ik zo'n 20 foto's gemaakt. Eerst om te kijken wat ik wel en niet in beeld wil hebben; wat bijdraagt aan het beeld en wat stoort. Daarna wilde ik het buitenwereld gevoel versterken, maar toch ook recht doen aan de kracht waarmee de gevel in het beeld staat. De buitenwereld mocht er als een "illustratie" bij. Vaak is het dan een goed idee om "gewoon" te wachten op wat er gaat gebeuren. Er kwamen in een kwartier niet veel mensen voorbij (en sommigen denken dat ze storen en lopen dan achter me langs). Ik heb er uiteindelijk voor gekozen om van de dame met hond, waar ik 6 beelden van had, het beeld te kiezen waar ze het meest rechts loopt, nog net binnen beeld, maar wel de hoek om... In beeld, maar toch ook er buiten. Aanwezig en toch ook niet. Links heb ik nog een tweede hond uit een latere foto gemonteerd (ja, die was er inderdaad niet op dat zelfde moment; toeval is leuk, maar dat was iets teveel gevraagd).